Rółzczasu jedyn kapelónek do kupy ze klôsztornóm pannóm deptali łod wsi do wsi i zbiyrali pijóndze na postawiynie nowego koscioła. A iże bez tyn czôs prziszła noc, poprosiyli ło spani, ło noclyg jednego gospodôrza.
– Wiedzóm łóni, ale jô móm ino jedyn frajny prykol. – tuplikowôł festelnie zastarany chop.
– To nic niy szkłódzi – pedziôł tyn kapelónek. – Bydymy spać do kupy ze tóm klôsztornóm pannóm we jednym prykolu.
Chop ale niy poradziół spokopić, jak tyż to ksióndz moge spać do kupy ze klôsztornóm pannóm we jednym prykolu. Łodkludziół tego kapelónka na bok i spytôł ci sie go ofyn ło to.
– To jes blank ajnfach – napocznół eklerować tyn kapelónek. – Miyndzy nôs wrażymy biglbret.
– A kiej sie wóm, przewielebny, cosik... zakce?
– To jô sie przyjńda na szpacyr. – łodrzyknół kapelónek.
– Nó, ale kiejby sie tak tyj waszyj klôsztornyj pannie cosik zakciało?
– Nó, to łóna sie pójńdzie na szpacyr.
– Nó, dobra... ale... kiejby sie tak bez cufal wóm łobióm zakciało, to co?
– Anó, to wtynczôs tyn biglbret... pójńdzie na szpacyr.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl