Łojce wykludziyli sie do przocieli na pôra dnioszków. Synek miôł łod siela chałpa fraj bez kôżdô côłkô noc, tóż tyż chyntliwie ze tego korzystôł, i przikludziół sie do chałpy dziołcha, ze ftoróm niyskorzij festelnie we prykolu wyrôbiali. Ale kiejsik na łodwieczerz łojce wróciyli niyspodziónie, z nôgła, i łapli modzioków przi dupczyniu.
Tyn synek chycóny na gorkim uczynku pomyślôł se:
– Ło sto pierónów, chnetki móm matura, miôłech erbnóńć łod łojców autok... mieli mie za porzómnego, a sam terôzki co?
Dziołcha juzaś pomyślała:
– Ło kule na mole! Miało być fajniście, miôł ci łón mie przedstawić swojim łojcóm, miało być miyło, wieczerzô... a sam mie łojce przichyciyli jak jakô lôtawica...
Łojciec juzaś tak se pomedikowôł:
– Nó, moja krew! Dobra synek, dobra, blank szykownistô śnij dupecka!
A na to wszyjsko mamulka mróncy pod fusiskym:
– Jak tyż to ta lôtawica trzimô giyry? Przeca tymu synkowi jes blank niywygódnie, doskwiyrnie...!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl