Rółzczasu pampóński yjzel wpôd, skipnół sie do gymbokij studni. Zwiyrzôk ryczôł żałóśnie, jankornie côłkimi godzinóma, nałónczôs kiej tyn pampóń fest medikowôł, cóż by tyż łón móg z tym zrobić. Na łostatku uzdôł, iże gadzina jes ci tak by tak moc starucnô, a i ta studnia werci sie już tyż zasuć, tóż tyż niy werci sie już śnij tego yjzla wycióngać. Skrziknół, sfołôł wszyjskich swojich sómsiadów, coby mu przi tymu hilfli. Wziyni wszyjske hercówy i napoczli ta studnia zasuwać haboziami, fiframi, hasiym i ziymióm.
Nôjprzodzij yjzel napocznół juzaś wrzesceć choby go ze skóry łobdziyrali. Łorôz, ku zadziwiyniu wszyjskich, ustôł, spamiyntôł sie. Pôra szaufli niyskorzij tyn pampóń kuknół do tyj studni i zadziwôł sie tym, co tak rajn ujzdrzôł: za kôżdóm szuflóm marasu, kierô ślatywała na yjzlowy pukel, tyn rozbiół cosik niymożebnego, łosiywnół sie, łotyrpôł sie i kletrowôł sie ku wiyrchowi. We miara, jak sómsiady tego istnego pampónia suli habozie i ziymia na tego zwiyrzôka, łón sie ino łosiywôł i kletrowôł sie szrit za szritym ku wiyrchowi. Chnetki tyż wszyjske ze zadziwiyniym uwidzieli jak tyn yjzel przekrôczô wiyrch tyj studni i festelnie szczysny pyndaluje przed sia.
I sam przilazuje na myślónek jedne: Życie bydzie Wôs zasuwać haboziami i marasym, kôżdóm zortóm marasu i habozi. I jes ino jedyn szimel, coby sie wykludzić ze tyj życiówyj ducki. Ganc ajnfach trza sie łotyrpać, łosiywnóńć z tego naciepanego marasu i zrobić jedyn szrit w góra. Kôżdô takô ściepniyntô ze sia zgłóba i łoprezyjô, to jedyn krok ku słebodzie. Mogymy wygramulić sie, wyplańtać ze nôjsrogszych turbacyjów, eźli niy zabrymzujymy, niy zahaltujymy na szlag, eźli sie niy dómy, eźli tego wszyjskigo niy łosmolymy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl