Jedyn istny miôł ci taki zidlóngowy gyszefcik, sklepik, i uzdôł, iże gryfnie by bóło, kiej ftosik witôł klijyntów. Postawiół wele dźwiyrzy papagaja. Tyn papagaj witôł klijyntów ajnfachowym „dziyń dobry”, lecy kedy dociepnół „dziyń dobry przôcielu”. Jednakowóż bóła jedna mamzela, ftoryj papagaj blank niy miôł rôd i jóm witôł słóweckóma: „dziyń dobry, ty starô kurwo”!
Ta istnô rółzczasu uskargowała sie włóściciylowi, i łón wymiarkowôł, co klijyntka jes ważniyjszô łod tego papagaja i uzdôł, iże posztrajchuje papagaja na biôło-czôrno farba na pokuta.
Juzaś go postawiôł wele dźwiyrzy, i tyn papagaj witôł wszyjskich, króm tyj klijyntki, ftoro dôwnij zawdy sprzezywôł kurwóm.
Po jakimsik czasie, ta klijyntka ze takim tryjómfym na fersie próbowała tego papagaja napasztnóńć:
– I co gupi ptôku? Terôzki jeżeś cicho, ja?
A na to tyn papagaj:
– Terôzki jeżech we fraku i żôdnych kurew niy witóm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl