Kajsik we jednym szykownym szynku siedzi blóndina i ślimtô choby nôjyntô. Ku nij przilazuje szynkiyrz i pytô:
– A czamu paniczko tak festelnie ślimtôcie?
– Anó, wszyjske gôdajóm, iże blóndiny sóm pierónym iptowate... sóm gupie jak fónt kudeł, a łosobliwie bezmać... jô!
Szynkiyrz, ółber we tym szynku próbowôł ci jóm jakosik uholkać, pociyszyć, sóm podlôz ku jednyj czôrnyj dziołsze i namówiół jóm, coby poszła do sia do dóm sprôwdzić, eźli jes dóm, abo jij niy ma. Nó i ta czôrnô bez pytaniô poszła.
Tyn szynkiyrz, tyn knajpianny ółber łopedziôł to wszyjsko tyj zaślimtanyj blóndinie. A łóna po jakimsik łoka mrziku rzykô:
– Jakô łóna jes iptowatô, jakô łóna gupiô! Jô, jô to zarôzki bych do sia do dóm zazwónióła, zarôzki bych mobilniokym zaglingała!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl