Spierdalaj...

Rechtór gôdô do Hanyska:
– Hanysku! Póć sam ino ku tablicy!
– Spierdalaj!
– Coś pedziôł?
– Spierdalaj!
– Do dyrechtora!
– Niy pójńda dó niygo, bo mu capióm szłapy, mô szwaja!
– Nó, żesz ty gówniôrzu!
Rechtór wzión Hanyska za szkrawitel i zasmycół do tego ichniego dyrechtora.
– Pónie dyrechtorze, tyn gówniôrz, tyn srôjtek gôdô dó mie, cobych spierdalôł, a ło wôs, iże wóm capióm szłapy szwajóm.
– Nó, żesz ty smarkôcu, giździe stopieróński! – łozjargôł sie dyrechtor. – Dôwej mi sam zarôzki nómera do twojigo łojca!
– A niy dóm, i tela!
– Dôwej!
Yntlich udało sie dyrechtorowi wytargać ta nómera do łojca i zwóni... Łodzywô sie autómatycznô zekretarka:
– Tu kabinet póna ministra. Proszymy o łostwiynie wiadómóści...
Rechtór zestrachany, ze bobkami we galotach zaziyrô na dyrechtora, łón na niygo i łorôz tyn rechtór sie pytô:
– Nó, i co robiymy pónie dyrechtorze?
– Jô ida łoszpluchtać moje szłapy a ty... spierdalaj!