Niyskoro na łodwieczerz, samotnô babeczka, znôgła u dźwiyrzy słychać zwónek. Babeczka łozewrziła dźwiyrze a sam fest ci naprany fric, łożarty chop.
– A wpuszczóm mie panicznko, jô sie musza zarôzki legnóńć...
– Niy, blank niy! Wy sam panoczku niy miyszkocie! Pójńdóm se łóni kaj indzij, możno do swojigo pomiyszkaniô!
I baba zawarła dźwiyrze na szlag.
Za jakisik łoka mrzik juzaś glingô zwónek przi dźwiyrzach, baba łozewrziła te dźwiyrze i ujzdrzała blank tego samygo frica, ftory juzać mróncy:
– A wpuszczóm mie paniczko rajn, jô sie musza na isto zarôzki legnóńć!
Łóna juzaś zatrzasła mu dźwiyrze przed kicholym. Za jakisik czôs wszyjsko ta samo lajera, wszyjsko sie powtôrzô:
– A puszczóm mie łóni paniczko, jô sie musza na gwôł legnóńć.
– Niy, i jesce rółz niy! Niy wpuszcza wôs rajn. Wy sam panoczku na isto niy miyszkôcie!
A na to tyn istny, już festelnie zaufryjgowany:
– Jakóż to? Kaj jes sprawiydliwóść? Jô jes festelnie chudobny. Nikaj niy miyszkóm a... a łóni, paniczko, wszandy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl