Maluśkô dziołszka szpacyruje sie ze swojim psiôkym po plantach. Podlazuje ci ku nij kapelónek i przistójnie sie pytô:
– A jak cie dziołszko wołajóm, jak môsz na miano?
– Anó, dali mi na krzcie miano Platek.
Tyn kapelónek wyblyszczół ślypia i juzaś pytô:
– Łooo, a skany sie wziyno te łosobliwe miano?
– Anó, to bóło tak. Widzicie kapelónku tyn strom we winklu? Szejść lôt tymu nazôd moje łojce wyznali sie pod niym srogachnô miyłóść. Zatym tyż pod tym strómym napoczli sie kochać. Wiedzóm łóni, kochali sie tak festelnie, iże ze tego stroma napoczli ślatywać platki kwiôtków i blank ci dekli jejich sage ciała.
Kapelónek jesce barzij wyblyszczół ślypia, pogłôskôł ta dziołszka po gówce i ze rułóm pedziôł:
– Gryfnistô ta gyszichta ze tym twojim mianym, aże gryfnistô. A rzyknij ty mi jesce jak sie mianuje tyn twój psiôk?
– Anó, łón sie mianuje ze ynglicka... pigi!
Kapelónek niy mynij zadziwióny jak skorzij, czekô na jednakô nadzwykównô, niywymównô gyszichta i pytô:
– A rzyknij ty mi po jakiymu tyn psiôk mô take miano?
– Bo łón sztyjc i jednym ciyngiym... dupczy świnie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl