Hajna....

Przi borsztajnie styrcy jedyn istny i môchô rynkōm na taksa, kierô poblisku przejyżdżała. Taksa zahaltowała, tyn istny wlôz rajn a tyn taksiôrz napoczynô łozprôwka:
– Dobrze, iżeście na mie panoczku trefiyli. Blank gynał jak... Hajna.
– Wybôczōm mi łōni, fto?
– Jak to fto? Anō Hajna Kopyciôk. Niysamōwity, niymōżybny chop, zawdy wszyjsko robiōł jak przinôleżi, porzōmnie i na czôs. Potrza wōm bōło taksy razinku wtynczôs, kejech bōł frajny i przejyżdżôłech tukej. Hajna taki mazel miôł zawdy, za kôżdōm razōm.
– Nō, niy przesadzejmy... ajnfachowy cufal...
– Dlô Hajny niy istniyli take „cufale”. Łōn wszyjsko robiōł fachmōńsko, grajfnie i perfektnie. Spokōjnie mōgby grać we tynisa abo tego modernego terôzki golfa ze fachmōnami. Poradziōłby tyż bez wysiyłku, jako gwiôzda prōgramu, śpiywać we ōperze abo tańcować we balycie.
– Hmmm... to na isto musiôł być łosobliwie grajny i utaliyntiyrōwany czowiek!
– A cobyś Pōn wiedziôł! Miôł ci tyż łōn niysamōłwitô pamiyńć. Pamiyntôł ci łōn wszyjske daty gyburstaków we swojij familiji i wszyjske familijne rōcznice. Miarkowôł ci tyż wszyjsko ło winach, nō, wiysz pōn, kiere wino do jakigo jôdła i we jakim lampusie. We chałpie poradziōł sprôwić wszyjsko sōm, kilszrank, telewizor, kocher... Panoczku! Niy to, co jô... jakech jô wymiyniôł zicherōngi dōma, to na côłkij hulicy bōło „zaciymniynie”.
– Hmm... jakosik niy poradza wymiarkować takij ci niydościgłyj, wywołanyj perzōłny...
– Nō, joch, tak prôwdóm panoczku, tyż żech nigdy niy trefiół sie ze takōm...
– Jakōż to? To panoczku rzyknijcie mi ino skany łōni tela wiedzóm ło tym chopie?
– Anō, łożyniōłech ci sie ze gdowōm pō niym...

Co jes żyniaczka...

Spōmniało mi sie, co tyż to kiejsik pisôł Karlik z Kocyndra, znaczy Stanisław Ligoń (możno niy tak blank gynał, ale napisza tak, jakech to spamiyntôł): Małżyństwo to na isto jes sztrofa za rajskô łostuda, i coby sie łobabić lebo wydać, trza niy mieć wszyjskich w dōma. Na chopa, kiery sie kce żynić gôdajōm (to podug lôt): modymu – co jes fujara; starszyjszymu – cymbôł; a blank starymu, kierymu jesce żyniacka we łebie – trōmba. I choby chop niy kciôł, bez côłkie życie jes nikiej muzykant.
Ło babie, kierô wylazuje – jak to gorole miynióm – za „mąż”, gôdajōm, co sie wydowo. Bo na isto wydowo sie blank, nale to blank... inkszô niźli richtik jes.
I tak niyskorzij chop ze herskigo karlusa i angyjbera robi sie mamlasym, cielepōm, ślimôkiym lebo biksōm z kleja, a juzaś baba ze janiołecka, dziōbecka, fajniōntka, i galantnyj freli, robi sie mamzela, kalymba abo heksa, kierô fōrt warguje i rzgmi na côłki karpyntel, choby jakô sześciolampowo heterodyna (dôwnij take radijoki byli, boczycie? bo terôzki to jes wiyża, abo cosik wele tego), kieryj niy idzie zawrzić ani wyszaltrować. A kiej sie zasik chop ze babōm pierôm i rōmbiōm, to sōmsiôdy gôdajōm, iże to jes „harmōnijo małżyńskô” (ino blank niy wiym cy mōndharmōnika cy akordiōn?). A jô to, ci do dzisiôj jednygo niy poradza spokopić. Tego Adama we raju wszyjsko gadzina usuchła... a po jakiymu łōn niy poradziōł swojij baby tyż tak wytresować. Chocia za starego piyrwyj gôdali, iże baba to jes nikiej pierōnym sztramski szkrawitel: dziepiyro jak go môsz na karku, to spomiarkujesz, ujzdrzisz, iże jes ci łōn ło dwa nōmery za knap.

Pastyrka...

Po wieczerzy wilijnyh deczko już na sztajfnych szłapach, deczko naprany Zefel wybiyrô sie na pastyrka. Uwidziała to jego starô i ze złóścióm rzōńdzi:
– Teee! Zefel! Ino niy przepōmnij prasknōńć na kolańska jak napocznie farorz śpiywać: „.. bydlynta klynkajōm...”

Ujna, znacy ciotka...

Taki jedyn bajtel ujzdrzôł, iże łod kościoła deptô jejigo ciotka. Drapko ci łón ku nij podlôz i gôdô:
– Ciotko, ciotko, a łostawiōłech wōm bômbôna ze tyj mojij tyty.
– A to gryfnie synek, aże gryfnie, iżeś ło staryj ciotce boczōł – pado łōna – tōż dej go sam ino.
– Ciotko, ciotko, a smakowôł wōm tyn bōmbōn? – pytô sie tyn śpikol.
– A toć, iże smakowôł, aże smakowôł. Nale czamu sie pytôsz?
– Nō, bo widzicie ciotko, iże jô blank niy poradza spokopić po jakiymu nasz Azor go wypluł???

Brifmarki i Afrika...

U nôs na Pniokach bōł ci jedyn briftryjger. Niy dosik, iże musiôł tōmpać ze sztoku na sztok – jesce niy bōło kastli we siyniach – to kiej ino wećkôł łobiôd, zawiyrôł sie we izbie i sztyjc sztaplowôł, przebiyrôł, hebowôł te brifmarki. Jego starô niy szczimała podwiyl tego niy miała zatela. Narychtowała dwa kofry i pofurgła fligrym do Afriki. Niy zetwało wiela, ani sie chop niy pozdôł i baba sie przikwanckała nazôd do chałpy. Chop sie uradowôł i łod dźwiyrzy pado:
– A jakiesik brifmarki môsz dlō mie?
– Brifmarki, brifmarki. Doczkej to uwidzisz – pado jejigo starô.
Za dziewiyńć miesiyncy baba śległa i uplōncnōł sie maluśki nyjgerek.
Chop tak gawcy i czekô aże mu baba to wszyjsko wyekleruje.
– Nō i cōż sie tak gupio filujesz? Ty ino te twoje brifmarki a jô ci ciyngiym gôdała, cobyś te fōncle gasiôł jak idymy spać.

Kapral sie pytôł...

Rółzczasu do kasarni miôł przijechać jedyn jynerôł na inszpekcjô. Wszyjskie napolóne, znerwowane. Łoroz glingô na wacha kapral:
– Suchejcie, szeregowy, przijechôł już tyn jynerôł, lebo niy?
– Jesce niy, nikogo niy bóło – melduje wojôk.
Po jakisik godzinie juzaś glingô na wachsztuba kapral:
– Nó, jak tam? Jes już tyn jynerôł?
– Niy, jesce sie niy pokôzôł – gôdô wojôk.
Niy zetrwało poranôście minutek i juzaś znerwowany kapral glingô na wacha.
– Do sto pierónów! Jes już tyn jynerôł, bo mie sam zarôzki diosi weznóm!
– Niy, niy ma i niy bóło – melduje szeregowy.
Łorôz pod bajera, pod tyn srogi ajnfart łod kasarni podjyżdżô czôrnô lymuzina, wylazuje śnij jynerôł i poruch jesce oficyjerów, i wszyjskie podlazujóm do tego wojôka, co to miôł wacha.
– Jezderkusie, to ty żeś jes tyn jynerôł? – pytô sie tyn wojôk.
– Nó, ja! – pado jynerôł. – Joch sam przijechôł na inszpekcjô.
– Chopie, cosik mi sie zdô, iże môsz przedrzistane, i ani tam niy deptej... bo sie już ło cia aże trzi razy nasz kapral pytôł!!!

Nasze baby we Ojropyjskij Uniji...

Niyftore we tyj telewizyji ciyngiym mi tuplikowali coch jô, i wszyjskie Polôki, Pónbóczka za szłapy łobłopiyli, łobjimali, choby libsta na wiesna we stodole. I tak kiejsik suchóm jak u Pyjtra we szynku dwiuch móndroków łozprawiô:
– Dzisz Antek, tela, co my ino do tyj Ojropy wlejźli, zarôzki bydymy sie mieli lepszij, pra? – gôdô jedyn, taki szus Edek.
– A psinco prôwda – gôdô glacaty Antek. – Dôwnij to mi bóło na isto lepszij!
– Ja, ja, padosz co za kómuny ci bóło lepszij? A po jakiymu, skuli czego?
– A dyć skuli tego giździe diosecki, co jô bół chnet trzidziyści lôt modszy a ku tymu ze dwadziyścia kilo chudszy!
Nó, i tak by sie byli wadziyli, kiejby niy inkszy karlus, wigyjc, co zawdy jakisik wic znôjńdzie, zawdy cosik szykownego, szpasownego rzyknie. I napocznół:
– Wiycie chopy, rółzczasu Makaróniôrz, Żabojad i Pepik zicnyli we szynku przi piwie (i niy ino). Tak po śtyruch rajach napoczynô rzóńdzić Italijóniec:
– Wiycie chopy, jak sie chyci naszô dziołcha we pasie, to ci sie palcyska szczasnóm i zawrzóm do kupy. I to niy skuli tego, iże mómy take krótke palcyska, ino beztóż, iże nasze dziołchy sóm takie szlangówy, sóm take ciynke we pasie.
– E, tam – gôdô Żabojad – nasze juzaś frele, kiej sie siednóm przi szynkwasie na tych wysokich stołkach, to sióngnóm szłapami aże do ziymi. I to niy skuli tego, iże te stołki sóm take małe, ino beztóż, iż łóne majóm take dugie szłapy.
– Mogecie gôdać co kcecie – pado na to Pepik – jak jô wylazuja rano do roboty, to sie zawdy klepna moja starô po rzici i kiej przilazuja nazôd ze gruby, to jesce sie łónyj półrzitki huśtajóm. I to niy skuli tego, co łóna mô takô srogô rzić, ino beztóż iże jô terôzki tak krótko robia!

Poseł, poseł...

Rechtórka pytô dziecka we szuli, jaki majóm fach abo co tyż to robióm jejich łojcowie.
– Mój to jes buchbindery, introligatorym – pado jedyn bajtel.
– Mój to jes „informatykiym”, tyn dochtorym, berkmónym, briftryjgrym... i take tam jesce inksze – łodpedzieli dziecka rechtórce.
– A twój łojciec Hanysku?
– A mój, plose pani jes gejym i tancuje po sagu we knajpie ze „Go-Go” kole takij srogij ruły.
– Nó, wiysz Hanysku, terôzki som take czasy, iże ludziska sie roztomajtych fachów chytajóm, coby ino ździebko betków przidubnóńć – pado Hanyskowi rechtórka. – Niy musisz ze tego robić mecyji, niy trza sie łojca gańbić, bo przeca sie nic niy stało, i na isto niy ma we tym tyż żodnyj gańby.
Na pałzie, na szulplacu kamraty łobskoczyli, łobstómpiyli Hanyska i dôwej na niygo wrzesceć:
– Cóżeś ty łogup? Cóżeś to tyj naszyj rechtórce nafandzolół. Przeca twój łojciec niy jes żôdnym gejym...
– A coch miôł pedzieć? – łodrzyko strôpióny Hanysek – Miôłech sie poasić, iże mój łojciec jes „posłym na Syjm ze PiS-u” ?

Kamrat łożyrok...

Prziszôł ci kiejsik mój kamrat sztajfny po dwuch dniach balangi do dóm. Jejigo starô – kiej go ino we siyni usłyszała – łozewrziła dźwiyrze i łod proga chlast go szojerlapóm bez pychol...
– Bydziesz słepôł, bydziesz duldôł? Ja?
I juzaś prask go ze drugij zajty bez ta fresa...
– Bydziesz ty łochyntolu słepôł, bydziesz?
I jesce rółz, drzist go gracóm bez pysk, tak ze liścia...
– Bydziesz jesce słepôł, bydzieśz tintôł ty łożyroku, ślywusie stopieróński?
– Richtik sie mie pytôsz moja ty roztomiyło? A môsz? Nó, tóż... nalyj! – pedziôł Edek, kiej sie już ździebko po tych fangach spamiyntôł.

Szkot i Polôk...

Jakiesik pôra dni we przikopie na łostatnij wojnie, na miymieckim fróncie siedzóm dwa wojôki, alijanty, Polôk i Szkot. Tyn Szkot erbnół pakyt z dóma. Łodwijô tak po lekuśku tyn pakyt a driny szinki, szołdry, wuszty roztomajte i take tam bele co. Polôk tak zaziyrô, kukô na tyn pakyt, gawcy rajn, łorôz ze srogigo smacyska niy szczimôł i gôdô do tego Szkota:
– Te, kamrat, a dôłbyś mi chocia kónsek wusztu, boch pierónym dôwno niy jôd.
– Nó, ja – pado Szkot – moga ci dać ździebko, ale przodzij musisz wysłepać tyn sam côłki kibel wody.
Polôk wartko łap za tyn ajmer, i jak przisadziół, tak ci na eks wyduldôł tyn côłki kibel wody.
– A, dzisz go? Terôzki żech sie dziepiyro kapnół – pado tyn Szkot do Polôka – tyś miôł stopieróński brand, tobie sie słepać kciało a niy jeść!!!

We Brukseli...

Spómniało mi sie jak to niy tak blank dôwno tymu trefiyli sie we Brukseli, we takim ichniyjszym szynku: Italijok, Francuz i nasz Polôk. Po pôruch dobrych lagach napoczynajóm sie asić swojimi babami, nale tak jakosik ci bodlawo, znaczy „złośliwie”.
– Moja babeczka jes jak tyn Rzym lebo Wenecjô; swoje roki już mô, niy jes ci łóna blank modo, ale piyknô, szykownistô. Jes ci na co sie dziwować, chocia jes ci łóna już festelnie bez inkszych turistów i wandrusów... pozwiydzanô – rzóńdzi nôjprzodzij Italijôk.
– A moja babeczka to jes choby Paryż i ta côłkô wiyża Eifla; fto by pedziôł, iże jes takô starô, kiej ci w nij tela uciechy, szpasowności... – rzóndzi Żabojad.
– I pewnikiym takô szlangówa nikej ta wiyża Eifla? – wrajziół sie do gôdki Polôk.
– Kaj tam... łóna jes ino takô... łozkroczónô!
– A twoja, a twoja babeczka jakô jest – pytajóm sie tego wrazickego Polôka.
– Moja starô to jes blank podanô na Wisła abo na Zakopane – pado Polôk. – Wszyjsko gryfne, szykownô łokolica, tela, co to jes... pierónowô dziura!

Ślónske ptôki...

Łozprawiali trzi sómsiôdki.
–Mój to ci mô takigo ptôka – pado jedna śnich – iże poradzi dwa dni siedzieć we gołymbniku aże jego briwy ze flugu przifurgnóm.
–A mój – pado na to drugô – to ci durch szkyrtô tymi szkartkóma, łoglóndô te brifmarki, rółz je wtyknie tam, rółz zasik kaj indzij. Nó, mô – jak godo – take „hobby”.
– A bogać tam – gôdô trzeciô – mój to ci mô dziepiyro „hobby” ... łón durch słepie choby gupi!!!
Nôjgorzij to bóło jednakowóż ze staróm Góminiorkóm. Tak sie tropióła, tak sie starała ło swojigo chopa, aże polazła kiejsik do dochtora, wiycie, tego łod gupieloków, do psychijatikera.
– Panie dochtorze, dadzóm mi jake pile abo co, cobych mojigo chopa mógła sztopnóńć, zahaltować we chałpie, coby łón mi ciyngiym niy wylazôwôł z dóma i sztyjc bele kaj niy gymziół.
– Wiycie paniczko – pado dochtor – musicie nojńść dlô sia takie „hobby” nikiej wasz chop. Mô łón jake „hobby”?
– A mô, mô... Mode blóndiny ze dugimi szłapami i gryfnymi cyckami!!!

Żirafa i hazok jesce rółz...

We chorzowskim ZOO trefiół sie jedyn stary, móndry hazok ze żirafóm.
– Teee, żirafa, a słyszysz ty mie tam na wiyrchu? – pytô sie tyn hazok.
– Słysza, słysza, i... blank dobrze widza! – łodpedziała szykownie żirafa.
– Te, żirafa, a jak to jes, kej sie mô taki dugi kark, choby szlauch ze plómpy? – napasztuje dalszij mycek, tyn hazoczek.
– Anó, blank fajniście, szykownie. Jak jô sie tak z rańca naćkóm tych świyżych agacowych listecków , to pokiel łóne mi do bebechów niy ślecóm, móm ci bez taki dugi czôs tyn gyszmak we gymbie, ta uciecha ze jôdła... poradzisz to gynał zmiarkować hazoczku? – gôdô żirafa.
– A kiej słepiesz, to tyż ci tak jes? – pytô sie dociyrny hazok.
– Jak sie tak rozkrôcza, szlukna sie tyj wody ze rzyki, a niyskorzi sztrekna palica na wiyrch, to ta woda tak pomaluśku bez tyn chyrtón ślatuje, a jô ci ciyngiym czuja jak mie chłódzi, jak mi côłke szczewa flyjguje; jeżech takô rada, jak nigdy skorzij!– tuplikuje żirafa.
– Teee, żirafa... a rzigałaś już kiejsik, ja?

Ber i hazok tuplowanie....

Rółzcasu dwa kamraty, srogi brónôtny ber i kurduplowaty hazok, przikarycyli sie nad rybnik w lesie, bo kcieli nachytać pôra kaperów lebo szczuków dlô sia na wieczerzô. Chytajóm, chytajóm, aże łorôz łapli goldowô fisza.
– Miśku roztomiyły i ty gryfny hazocku, wciepcie mie nazôd do wody a jô wôs usuchna i wyłónaca, sprôwia wóm wszyjsko, co sie ino zawinszujecie. Mogecie trzi razy sie cosik zawinszować.
Ber i hazok pomedikowali ździebko i szmajtli ta złotô rybka nazôd do rybnika.
– Jô, to sie winszuja – gôdô niydźwiydź – coby we côłkim naszym lesie byli ino same niydźwiydzice.
Gawcy, a tu richtik naobkoło same gryfne samice.
– A jô, jô to... – mamlasi sie deczko hazok i dźwigô ta swoja szłapka – a jô...
– Zawrzij sie, i niy wtykej sie kiej starsze gôdajóm – pado ber i prasknół go jesce po gracy.
– Jô, to bych sie jesce zawinszowôł, coby we côłkij Polsce byli ino samiuśke niydźwiydzice.
– A dyć – rzykô na to złotô rybka – niech bydóm we côłkij Polsce ino berskie samice.
– A jô, jô to... – zasik stynkô hazocek – jô, to bych kciôł...
– Cicho, zawrzij ta swoja fresa – gôdô ber i zasik chlast go po gracach.
– Jô, to bych jesce kciôł, coby we côłkij Ojropie tyrali ino same gryfne, czôrne, biôłe abo brónôtne i wizgyrne niydźwiydzice.
– Anó, kiej sie tak winszujesz, to bydziesz miôł we côłkij Ojropie ino samice – pado zgodliwie złotô rybka.
– A jô, jô... – coroz cichszij prawi zlynkniynty hazok – jô, jô to bych sie winszowôł... jô bych sie winszowôł, coby... niydźwiydź bół „pedałym”!!!

U nôs na Ślónsku...

Srogô, wywołanô, kościylnô łorkiystra, dmuchoce côłkim pyskiym, samtyjsze, nasze, ślónskie...
Kapelmajster klepie tym patykiym po sztyndrze ze nótami i pytô:
– Zymbalisten fertig?
– Ja, ja fertig.
– Pózaune, trómbóny fertig?
– Ja, natürlich, fertig.
– Trompyjty fertig?
– Ja, ja, fertig.
– Nó, tóż pozór! Eins, zwei, drei i... „Boże coś Polskę...”

Po welónku...

Terôzki idzie to już pedzieć, bo mómy po welónku. Wiycie! Tak jakosik zarôzki po łogłoszyniu, fto wygrôł latośny welónek, wele mojij szuli deptało dwóch blank napranych jak bele łochyntoli. Nó, i jak to zawdy naprańce, wadziyli sie jak sto diosków ło to, co terôzki blynduje na niybie. Jes ci to miesiónczek abo możno jaki zatelita?
– Chopie, niy gôdej, iże to jes zatelita, bo to sie blank niy ruszô, nó możno tak pomaluśku – gôdô jedyn – to na zicher musi być miesiónczek, i tela!
– Chopie, niy fandzol, to z pewnikiym jes zatelita, ino taki srogi, abo tak blisko furgô! – pado tyn drugi, a łoba ci sie kolybióm choby szif na morzu.
– Cicho być giździe, bo sam terôzki idzie nasz nowy, srogi chorzowski rajca ze drugim rajcóm, handlyrzym ze Barskij, ftory już drugi rółz wygrôł tyn welónek. Łóne – jak gôdali przed welónkym – na wszyjskim sie rozumióm, tóż tyż bydóm na isto miarkowali, co to jes
– Halo, chopy, wywelowali wôs na naszych chorzowskich rajców, tóż tyż rzyknijcie nóm, co to tam na tym niybie tak blynduje?
Tyn nowy rajca ze tym drugim tak zaziyrajóm, gawcóm sie i po jakisik kwilce tyn nowy rajca gôdô blank ze côłkóm powôgóm:
– Wiycie, chopy, jô tam wszyjsko sie ku tymu welónkowi narychtowôł ale żôdyn mi niy pedziôł, co jô byda musiôł na take pytania mojich „wyborców” łodrzykać!
– E, tam – pado tyn drugi napranieć – abo taki gupi, abo sie żurym leje nikiej te wszyjskie nasze rajce?
Na to gôdô tyn rajca handlyrz, na isto dupny macher łod polityki:
– Niy gorszcie sie chopy, iże my niy wiymy, niy miarkujymy tego, bo tak na isto to my sóm blank... n i y t u t y j s z e !!!

Barbórka....

Nó, tóż mómy juzaś Barbórka. Ino jak mi sie zdo, niy ma we ludziach aby tyj uciechy, kiero bóła piyrwyj. Bo i niy ma ze cego ta uciecha sam u nôs mieć. A dôwnij? A dôwnij to ci dziepiyro bół fajer. Łod samiuśkigo rozwidnioka po drógach, po ulicach trajtali dmuchoce, gryfne berkmóńskie damfkapele. Muzykanty we paradnych mundurach we berkmónkach ze tym ci federpuszym na palicach, kierych wiód szumny kapelmajster wołali muzykóm wszyjskich hajerów, gwarków, grubiorzy, murcków – cy jak jejich tam fto mianowôł – na gruba. Tam te nôjlepszejsze, nôjbarzij robotne dostôwali łod dyrechtorów roztomajte krziże, medalijki, gyszynki (gelt, co starô niy wiedziała) i take tam bele co. Łoszkliwce godali, iże za Gierka to sam dó nôs na Ślónsk przijyżdżała kipa a do kôżdyj gruby walyli côłkie kary tych medalików. Terôzki możno tego jes mynij, ale i grubów mómy już nie za tela. A we tych wszyjskich miastach, kaj gruby byli napoczynôł sie fajer na côłki karpyntel.
Musowo bóły wszandy roztomajte biesiady, i to niy jakiesik wysztudiyrowane, ale te nasze ślóńskie, dlo samych chopów. Piwo ci sie lôło choby ze kokotka. Na talyrzach gryfne ajsbajny, i to take srogie, iże kostyry za łoknym wystowali.
Nó i dalszij: krupnioki i żymloki, ślónski wuszt ze mosztrichym, berkmóński gorczek i wiela, wiela piwa; scyganiółbych, kiejbych pedziôł, iże gorzôły blank niy bóło. Niyskorzij to furgały wice, szpasy i roztomajte gôdki łod starych sztajgrów, kierzy modzioków, sztiftów uczyli grubelokowego fachu. Kiej już niyftorzi mieli sztajfne szłapy dyrdali nazôd do dóm a tam jejich stare i dziecka szykownie wysztiglowane niy poradziyli sie doczkać na łojca lebo starzika, dowali jim ciepłe lacie, rychtowali fajfka i kôzali sie zicnóńć na zofie abo i na szeslóngu. Dobro kobiyta to jesce narychtowała chopowi już przodzij warzónka. Wiycie, taki gorki sznaps na szpricie, miodzie ze citrołnóm i korzynióma. A to wszyjsko skorzij wlywało sie go rubych szolek, coby za wcas niy łoziómbło.
Lata tak zetrwało podwiyl terôzki to wszyjsko diosi niy wziyni, i niy praskło to wszyjsko na łostuda. I komu to zawôdzało? Fto tego ci niy miôł rôd?
Barbórka, to jes ci tyż przeca gryfne miano dlo dziołszek samtyjszych, kierym dowali to na krzcie. W kôżdyj dôwniyjszyj hajerskij familiji musiała chocia tako jedna Barbórka być. Bo to jes patrónka wszyjskich berkmónów, ale tyż i kamiyniôrzy, wojôków i – możno mało fto ło tym wiy – zyjmanów i rybôków. Tela, co nôjbarzij we zocy majóm jóm berkmóny i ... możno to bydzie blank fółglowate ... drukôrze.
Nó ale, Barbórka, to przeca jes dziołszynne miano. W kôżdyj famili hajerskij – jakech już spóminôł – bóła zawdy jakosik Barbórka. I te wszyjskie gryfne dziołchy, kiere sie wydôwali za berkmónów, to tyż na isto byli takimi świyntymi „Barbórkami”. Kiej sie tak spómnieć i posuchać naszych Starecek, Ółmów to niy jedna poradzi łopedzieć mocka fali, co to tyż kiejsik ze jejimi chopami lebo synkami sie sam u nos dziôło. Niy jedna płaczka po licu skapnie, kiej sie tak spómnieć tych, kierzy już nigdy ze gruby nazôd do chałpy sie nie wróciyli, kiere abo tam na dole łostali (nikiej we piyńćdziesióntym szczwortym we Chorzowie sam u nôs na „Barbarze”) abo jejich przikludziyli we truchle. abo tych, kierych załóńskigo roka na „Halymbie” zatrzasło. Stôli nasze Starecki, jejich cery i tak ci kukali bez łokno za gardinóm ... idzie chop ze gruby nazôd, eźli niy. Terôzki jes srogi „ajwaj” kiej tam cosik wyprasknie na grubie, a byli czasy, kiej żôdyn ło tym niy gôdôł i ino łozprawiali pierónym niy gryfne wice (jesce za Giyrka):
– Widzisz giździe, dzisz ty pierónie – pado jedna baba do swojigo chopa hajera. – Kiejbyś sie wczorej niy naprôł i niy wzión byś sie wolnego u sztajgra, to jô bych dostała łodszkodowanie po tym falu na grubie dzisiôj rano!!!
Nó, i możno jeste terôzki inkszy wic, barzij szpasowny: nikiej to downij bywało. Jedzie berkmón do kupy ze swojóm staróm na podzim na wywczasy. Wtynczôs takie tyż dowali. Jadóm cugiym i łoroz tyn grubiôrz sie pytô jejigo staryj:
– Jes ci tam dobrze na tym zeslu?
– Dobrze – łodpedziała jejigo starô.
– A niy jes ci tam za zimno przi tym łoknie?
– Niy, niy jes mi za zimno, tak richticznie.
– A możno ci tam łod tego łokna jakisik przecióńg leci? – pytô sie jesce rôz tyn berkmón.
– A dyć tam, dobrze mi sam jes! – pado baba łod tego berkmóna.
– Nó, tóż pójńdź sam ino, zwekslujymy sie ze tymi naszymi placami!!! Siednij sie na mój plac.

Pyndale....

Przilazuje rółzczasu jedyn istny do banku i rzóńdzi do byamtra we tym banku:
– Mie zarôzki potrza kreditu, musza borgnóńć małowiela betków, bo móm szykownisty plan, rywelacyjny pómys!
– A jaki, rzyknóm mi łóni?
– Za te borgniynte pijóndze łozewrza sam u nôs taki klub dlô gejów.
– A po jakiymu miarkujóm łóni, iże wóm sie to bydzie wercić?
– Kuknijcie ino panoczku, jaki jes sam we Polsce „rynek”: przi napoczniyńciu policajty ze drógówki! Wszyjske, co do jednego to przecamć pedały, nó niy? Zatym – sóndce łod fusbalu – pedał za pedałym. Niyskorzij wszyjske posły... nó, przecamć tyż pedały, bali i moje sómsiôdy ze sztoku wyżij, to tyż pedały...
– Nó, cosik mi sie zdô, iże niy bydymy mógli wóm panoczku borgnóńć tych pijyndzy... u nôs ich niy dostaniecie...
– Ło! Toć to i wy panoczku móglibyście do tego klubu przijńść!

Kino...

Przijechali sam ku nóm do Polski wandrusy ze Hameriki i tyn, kiery łónych tam łoprowôdzôł, tyn jejich lajter tuplikuje łónym:
– A sam, wiedzóm łóni, mómy gryfny strzydniowiyczny zómek.
– A do jakigo filmy postawiyli tyn srogi zómek? – pytô sie jedyn Hamerikón.
– A dyć panoczku, tyn zómek postawiyli jesce we śtyrnôstym wiyku!!!
– A dyć niy gôdejcie panoczku, to niy moge być, to jes przecamć ónmyjglich! ... To już wtynczôs u wôs na isto... bóło kino?

Zôwiszcza...

– Ecik, a ty ciyngiym przajesz swojij babeczce? – pytô sie kamrat kamrata.
– Kómu? swojij babie miôłbych przôć? – zadziwowôł sie Ecik. – Wiysz, łożyniółech sie jakiesik dziesiyńć lôt tymu nazôd, to sóm miarkujesz, stary jak to jes... pra?
– Nale, jeżeś ciyngiym zôwistny łó nia, niy prôwda?
– A dyć, a przeca, ciyngiym jeżech zôwistny... Jô na isto zôwiszcza wszyjskim samotnym karlusóm!!!