Charboł....

Łozprawiajōm dwa kamraty...
– Te! Ymil, ale balanga... ale sztōrmowani...
– Gǒdej! A wartko! – rzōńdzi Acik.
– Bōłech wczorej na impryzie u Jorga...
– Nō i?
– I łōn ci miǒł jakiesik ziyle... nō, miarkujesz ZIOŁO... abo cosik takigo...
– Nō i?
– Wiysz Acik, najaralichmy sie jak stopierōnōw... jak jake świnie...
– Nó, tōż richtik balanga...
– Nō ale niyskorzij to ci sie zrobiōło festelnie gorko... niy miarkuja, możno hajcōngi połodkryncali abo cosik wele tego...
– Nō, możno i ja...
– Nō, tōż jo gǒdōm do Jorga, coby łozewrził łokno abo tyn hajcōng zakryńciōł.
– Nǒ i...
– ... a łōn ci ku mie wrzesy: ssspieeerdaleeej!
– He, he, he...
– Nō, gǒdōm mu, coby cosik zrobiōł, bo sie sam na isto poduszymy, blank udowiymy..
– Nō i... gǒdej...
– Nō, tōż jedyn ze byzuchantōw seblyk szczewik i prasknōł ci niym we łokno...
– Chopie, ale jajca...
– Wiysz Acik, co za ulga, ukojyni... Ganc ajnfach kǒżdy snǒs tam na tyj balandze: Łooo... friszny luft...
– Nō ale szyba pierōn szczelōł, prǒwda?
– Nō ja, ale nǒjważniyjsze, co mielichmy czym dychać... nō takǒ ulga, chobychmy piyrszy rōłz łod sto lǒt dychali frisznym luftym...
– Nō ja, to richtik ulga...
– Ja, ale niy ło to mie sie sam rozłajzi... Cucymy sie ło rozwidnioku a sam ci szyba we szranku szczaskanǒ a tyn diosecki charbǒł driny...