Rōłzczasu jedna sōmsiǒdka pedziała drugij, mianowanyj Zuska, iże łōna łod swojigo chopa pobiyrǒ łopłocka, dōwka za „intymne spółżycie”, znacy za dupczynie w dōma. Przijōndze, kiere ze tego mǒ przeznǒczǒ na nowe klajdy, na nowe prziłobleczyni dlǒ sia.
Tyn zizdym festelnie sie spodobǒł Zusce, tóż tyż i łōna uzdała, co to wyprōbuje jesce we tyn sōm wieczōr.
– To stoji, to gelduje gynał sto złociokōw! – gǒdǒ Zuska do swojigo chopa przed tym jejich dupczyniym! – Naszǒ sōmsiǒdka dǒwno już tak kǒże sie bulić swojimu chopowi.
Chop łod tyj Zuski, Ernst siōngnōł do portmanyja, ale znǒd tam ino dwadzieścia złociokōw.
– Za te pǒrã ceskich – pedziała Zuska – mogesz mie dwa razy pohajać i dać mi rōłz kusika.
Wōl niy wōl Ernst erbnōł ino tela, za wiela zabulōł, zatym łobyrtnōł sie rziciōm ku swojij babie i napocznōł nynać. Ta Zuska juzaś napoczła sie fōmlować, zwyrtać sie we tym prykolu i po jakimsik czasie potyrpała swojigo chopa za ramiy:
– Niy spej, giździe, ty zgniyluchu, wstǒwej wartko, deptej do kuchyni i borgnij sie ze dōmowyj kasy wiela ci ino... brakuje!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl