Zarôzki po wojnie we zakładzie pogrzybowym u Gabryśki na Krojcce (Chorzowioki na zicher pamiyntajōm) robiōł jedyn stolôrz Francek, kiery na isto szykowne truchły bajstlowôł. Nale, pierōnym ci przi tym słepôł. A, iże festelnie bôł sie niyskorzij deptać do dōm, do jejigo staryj, ślegnōł bōł niy rôłz we trômnie i we tyj ci stolarni spôł. Kiejsik mu lajchyntryjgry, co tam robiyli, zbajstlowali na łostuda. Prziszli wczas z rańca, uwidzieli, iże majster we truchle nynô, wziyni dekel i prziklapli ta trōmna. Kiej sie ino Francek łocuciōł klupie na tyn dekel i rycy na côłki karpyntel:
– Halo, jes sam fto? Kaj jô razinku jes?
– Na smyntôrzu – gôdô jedyn ze tych wicmanōw-lajchyntryjgrôw.
– Na smyntorzu gôdôsz? A ty jak sam już dugo lygôsz – pytô sie Francek, chocia chopa niy widzi.
– A bydzie ze pōł roku! – pado na to tyn wigyjc, kiery ta trōmna klapnôł.
– Łooo, to ty tyż na zicher wiysz kaj sam idzie wartko jakosik halba erbnōńć?
I niy bōło by sam w tym nic takigo szpasownego, kieby niy to, co Francek, kiej ino ze tyj truchły wylôz mrōnczôł pod kicholym:
„Chopin, kiejby jesce żōł, toby piōł ....”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl