Mamulka....

Jedyn istny wrǒcǒ do dōm ze roboty i już mǒ sie siednōńć przed telewizorym, kej słyszy łosobliwy klang, kiery dolazuje zeza ściany jejigo sōmsiǒda.
– Tyn sōmsiǒd już mie napoczynǒ stopierōńsko nerwować! Ida mu pedzieć prōmp, coby ciszyj dupczǒł te swoje dziołszki!
– Tatulku! A naszǒ mamulka kciała tymu sōmsiǒdowi pedzieć gynał te same już ze dwiew godziny tymu nazǒd. – łodzywǒ sie synecek tego snerwowanygo istnego.
– Nō, i co synek, pedziała?
– A tego tatulku niy miarkuja, bo jeszcze niy wrōciyła sie nazǒd!