Jesce przed wojnōm jedyn lajchyntryjger łod Gabryśki (chorzowiôki spokopiōm ło kim jô gôdōm) kipnōł i prziszôł do niyba. Klupie do niybiyskich dźwiyrzy, łotwiyrô mu świynty Pyjter i pado ku niymu:
– Wiysz Ecik, Pōnbōczek ze Przenôjświyntszōm Paniynkōm poszli sie ździebko na szpacyr po łobiedzie i bydziesz skuli tego musiôł sam przed wrōtami na nich doczkać.
Kiej tak, to siôd se Ecik na szewieckim zydelku i gawcy sie na dōł, na ziymia. Kukô, kukô aż tu łorôz ujzdrzôł jak jedyn miglanc, taki elwer kciôł ci staryj Majzlinyj pichnōńć pranie, kiere miała na sznurze powieszōne we zegrōdce. Wartko ci łapnōł za tyn zydel i już ci kciôł tego łochyntola prasknōńć z wiyrchu bez łeb. A tu ci go razinku Pōnbôczek – kiery terôzki prziszôł już ku niymu – chytô za ryncysko i pado:
– A dyć dej pokōj Ecik, niy być taki porwany, bo kiej bych jô miôł być taki nôgły, to by sam we niebie już żôdnego mebla, stołka lebo szrancka niy bōło, kiej jô sie tak gawca na tych ludzi na dole.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl