Francek łod Gmyrcynyj przôł festelnie takij jednyj dziołsze, Agnys łōnyj dali na krzcie, i chnet tyż sie śniōm łożyniōł. A, iże miôł takô razinku robota, musiôł ci łōn zarozki po wieseeli pojechać na dinstrajaza, na delegacyjô.
– Wiysz Agnys, przijada możno za jakiesik trzi dni, ty sie ale blank niy nerwuj, niy trop, bo to przeca rółz-dwa śleci.
Nō, i pojechôł. Niy bōło go trzi dni, tydziyń, miesiōnc, aże sie yntlich Agnys snerwowała i takłōnyj to dopolōło, iże podeptała na poczta i posłała dziesiyńć telegramōw (ja, jesce wtynczôs kiej poczta polskô take telegramy łoznosiyła) do kamratōw Francka, do tych wszyjskich, ftorych znała. Zarôzki na drugi dziyń briftryjger przismycōł jij łoroz dziesiyńć telegramōw we kierych kôżdy ze tych Franckowych kamratow (kôżdy!) napisôł:
– Niy trôp sie Agnys nic a nic! Francek jes terôzki u mie i chnetki ku Cia nazôd sie na zicher przikludzi!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl