Gryfnǒ, modǒ dziołcha poszła ze swojij wsi do miasta po blisku na tǒrg po sprawōnki. Przetrǒwiōła jednakowō wele sztandōw wiyncyj czasu niźli go miała, niźli zakłǒdała i musiała wrǒcać sie już po śćmiywku. Bez cufal tōm samōm drōgōm razinku wrǒcǒł ale do wsi wyrośniōny, urodny ale gańbliwy karlus ze sōmsiydnigo łobyńścia. Idóm tak idóm depcōm poleku dugszy czǒs, zatym ta dziołcha rzōńdzi:
– Wiysz chopie, tak sie medikuja, eźli słabyj, niyporadnyj i bezbrōnnyj dziołsze, takǒ jak jǒ, godzi sie wandrować po ćmoku ze sztramskim, srogim chopym, takim ja ty....
Karlus nic niy gǒdǒ, łosmolōł to, nic niy łodrzykǒ. Kroczajōm dalszij i za pǒrã minutek łōna juzaś napoczynǒ:
– Wiysz, mie na isto jes strach tak deptać ze cia we tym ćmoku. Jesce ci możno cosik gupigo przijńdzie do palicy...
– Suchej ino dziołcha – napoczynǒ rzōńdzić tyn karlus – wrǒcōm ze tǒrgu, we jednyj gracy smyca kokota i szipa, we drugij dziyrża kibel i sznōra na kieryj wiydã srogachnǒ ciga. Jak miǒłbych ci cosik na łostuda zrobić?
Dziołcha pomedikowała deczko i po wymiarkowaniu łodrzykǒ:
– Wiysz, prziszło mi tak do gowy, iże kesjbyś tak wbiōł we ziymia ta szipa, prziknōłtlowǒł dō nij ta ciga, a tego kokota prziklapnōł tym kiblym – to na isto wtynczǒs bōłabych we... łopresyjach...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl