Rōłzczasu jedyn istny po łoperacyji cuci sie polekuśku ze łospaniŏ, ze śpiōncki chocia ino mało wiela jesce miarkowŏł. We cŏłkim tym procysie cucyniŏ sie szlynkruje, wymachuje ze szwōngym ryncami do gōry i na dōł, choby dziŏło sie cosik festelnie przikrygo. Dochtōr, kery to badnōł postarŏł sie ło to, coby tego istnego jak nŏjgibcił łocucić, co tyż ci mu sie udało.
– Pōnie dochtorze! Jakich jŏ je rŏd, iżeście mie panoczku łocuciyli ze tyj pierōnowyj narkōłzy, bo miŏłech diosecki, niy do wystawiyniŏ śnik. – rzōńdzi zafucany pacijynt. – Śniōło mi sie, panoczku dochtorze, iże miŏłech ci takigo srogigo ciulika, iże łōn sie ciōng bez te sam dwa prykole, wylazowŏł bez łokno, ślazowŏł ze drugigo sztoku, łowijŏł sie naobkoło trŏwnika, przelazowŏł bez drōga, ciōng sie bez bansztreka i bez pasiōnek aże w dōł rzyki. We tyj rzyce jedna ci szykownistŏ, sztramsko dziołcha szpluchtała pranie a jŏ jużech ci w nia cylōwŏł tym mojim ciulikym, kej tu łorŏzki widza, co nadjyżdżo... cug!
– Nō i...
– Panoczku! Coch jŏ sie musiŏł narolować, naswijać tego mojigo ciulika!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl