Motorcyklŏrz wybrŏł sie, wypuściōł sie na rōndfat, na takŏ przejażdżka. Bōło zimno, tōż tyż łoblyk swōj szaket zedkym na przodek. Jechŏł stopierōńsko wartko i wkarowŏł na łostatku na strōm, bechōł festelnie we ruby strōm. Naobkoło łofiary zebrał sie tulma ludzi, tamesznych wsiokōw. Po jakisik pŏruch minutkach do tego pokrziwdowanygo motorcyklŏrza przeciskŏ sie dochtōr ze waleski, ze pogotowia retónkowygo:
– A żyje łōm jesce?
– Wiedzōm łōni – łodrzykŏ jedyn tameszny pamōń – Zarŏzki po tym ōnfalu, po tym niyszczysnym cufalu, to jesce żōł, ale kejchmy mu gowa przekrynciyli na te włŏściwe miyjsce.... tōż zarŏzki kipnōł boroczek!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl