Farorz....

Rōłzczasu farorz ze maluśkij wsi fajruje dwadziestŏ piōntŏ rōcznica jejigo kapłańskich świyncyniōw. Skuli tego parafijōny wynŏjyli szpricnhaus, rymiza kaj zebrało sie do grōmady mocka ludzi ze tyj dziydziny.
Farorz, kerego posadziyli na szpecijalnym podwyższyniu za tiszym, napoczynŏ ryjda ku swojim prafijōnōm, kerzi przikwanckali sie na tyj fajer:
– Moje wy roztomiyłe! Niy ma letko takij perzōłnie jak jŏ, gŏdać ło zachach niy skuplowanych blank ze naszōm wiarōm. Beztōż tyż byda rzōńdziōł dzisiŏj cosik deczko szpasownie. Wiycie! Kejby niy ta tajymnica spōwiydzi mōgbych sam wŏs tukej na isto łozbawić. Napoczna jednakowōż barzij ze powŏgōm. We tyn piyrszy dziyń kejej sie sam przikludziōł, musiŏłech zadać se pytani: kajech tak na isto trefiōł. I wiycie, piyrszym czowiekym, keregoch samtukej wyspōwiadŏł bōł mody chop, kery mi wyznŏł, iże zdradziōł swoja ślubnŏ babeczka ze jeji szwestrōm. Wyznŏł tyż mi jesce, iże łapnōł ta gańbliwŏ niymoc, tego syfilisa łod zekrytarki swojich dyrechtora. Jednakowōż, moje wy roztomiyłe, ze czasym nabrŏłech przekōnaniŏ, miyniōłech, iże samtukej miyszkajōm ino ludzie, kerzi sōm dobre i ućciwe, a to, coch pedziŏł skorzij, to bōł ino jakisik jedyn, jedziny niyszczysny cufal.
Tak po jakijsik pōł godzinie wlŏz do tyj rymizy zafucany fōjt, ftory gorko przeproszŏł za zniyskorzyni. Siednōł sie kaj bōł frajny plac, wele tego farorza, podkryńciōł fusisko i napocznōł swoja ryjda:
– Wiycie, moje wy roztomiyłe sōmsiŏdy. Jŏ ganc gynał pamiyntōm tyn dziyń, kej sie ku nōm przikludziōł, kej we naszyj parafiji nastŏł nasz dostōjny jubilat. Niy byda sie za tela kwŏlōł, ale rzykna ino, iżech miŏł zoca być piyrszym, na isto czowiekym, ftory wlŏz do farorzowyj suchatelnicy, i kerego piyrszego nasz farŏrz wyspowiadŏł.

Nō, i jakisik mōrał ze tyj gyszichty:
Fto sie zniyskorzi, niych lepszij sie niy łodzywŏ, niych trzimŏ pychol na kodka!