Sztramskŏ gōścina, paradnŏ kōmpanijŏ, gŏdka ło bele czym... polywanie i szlukanie... jak to na gōscinie. Łorŏz łodzywŏ sie jedyn ze byzuchantōw:
– Mōm dlŏ wŏs zagŏdka...
– Nō, tōż gŏdej, pytej...
– Co to je? Idzie ze przodku, idzie tyż ze zadku... ino musi... stŏć?
Ludzie tak kukli ino na sia, niyftore babeczki sie zaczerwiyniyli ze gańby... Na to tyn istny, blank ze rułōm rzōńdzi dalszij:
– Niy tropcie sie, niy tropcie... to je sztrasynbanka. Idzie dōnij wlazować ze przodku, idzie ze zadku bele ino łōna... stŏła!
Tydziyń niyskorzij blōndina, kierŏ bōła na tyj gōścinie, kciała tyn wic łopedzieć we inkszym kamractwie. Napoczynŏ tak:
– Rzyknijcie mi moje roztomiyłe, co to jes: idzie ze przodku, idzie ze zadku bele... bōło sztajfne...
Ludzie juzaś sie gańbiōm a chop tyj blōndiny szeptło swojij babie do dakla:
– Nō, i jŏ je terŏzki ciykawy jak ty sie babo wykuglujesz ze tego... sztajfnego?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl