Dupczyni...

Na szterbybecie, na łōżu śmiyrci chop łobiecŏł swojij babeczce, iże po swojij śmiyrci przegŏdŏ ku nij i rzyknie łōnyj, jak tyż to wyglōndŏ życie we niybie. Na drugi dziyń chopowi sie zemrziło i już po pŏruch dnioszkach jejigo babeczka słyszy łōnego głŏs:
– Serwus Mariko!
– Ło, jak to caubrownie cie mōj chopecku juzaś słyszeć! Tōż gŏdej wartko jak ci sie tam wiydzie?
– Na isto fajniście. – łodrzykŏ tych chop ze niybiesiech.
– A cōż tyż to tam robicie?
– Wstowōmy wczas z rańca i... dupczymy!
– Dupczycie?
– Ja, a zatym śniŏdanie...
– To wy dupczycie sie jesce skorzij śniŏdaniŏ? A co ćkŏcie na te śniŏdanie?
– Anō, jymy zielōny szałot.
– Nŏoo, to festelnie zdrowo. A niyskorzij co robicie?
– Dupczymy!
– Juzaś? A co zatym?
– Dupczymy sie aże do łobiadu.
– A co mŏcie na tyn łobiŏd?
– Tyż zaobycz zielōny szałot. Nō rŏłz za czŏs ćkōmy inksze gymizy.
– Ja, ja... a zatym co robicie?
– Zatym dupczymy sie juzaś aże do wieczerzy. I juzaś ćkōmy zielōny szałot.
– Ło sto dioskōw chopeczku. Co to za niybo, kej ino dupczycie sie i ćkŏcie zielōny szałot?
– A fto ci, moja ty roztomiyło pedziŏł, iżech jo je we niybie? Terŏzki jeżech na isto mycokym, takim dziwokim krōlikym we Australiji!