Rōłzczasu idzie zaślimtanŏ lisica, samica fuksa bez las, a za niōm cŏłke stado prosiŏkōw. Zahaltowŏł ci jōm hazoczek i pytŏ:
A rzyknij ty mi fuksiczko, po jakymu jeżeś tako markotno, takŏ jankornŏ?
– Anō, wiysz hazoczku... Nŏjprzodzij miyszkałach ze ryżokudłōm, ze starym fuksym. Po jakimsik czasie urodziōłch ci mu... prosiŏki, tōż tyż ci mie ganc ajnfach wyciep. Niyskorzij przigarnōł mie srogachny wolf, i dobrze ci nōm bōło aże do czasu kejech zaciōnżŏła i juzaś uplōncli mi sie prosiŏki. Nō i zwykowo... tyż mie wyciep na zbity pychol.
– Nō, niy ślimtej fuksiczko. Zamiyszkŏsz symnōm. Bydziesz symnyōm i bydzie dobrze!
Żyli se łoba bez dugszy czŏs aże fuksiczka juzaś bōła nabito, ciynżobnŏ. Nō, i jak zawdy juzaś sie łōnyj uplōncli prosiŏki....
Nō, i jak ze tyj gyszichty mōrał:
Anŏ.... kŏzdy facet to świnia!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl