Mak...

Rōłzczasu jedna blōndina przilazła na tŏrg i pyto sie przedowacza:
– Pedzōm mi łōni a cōż tyż to je take łokrōngłe i szkuciate?
– Anō, paniczko, to sōm fyrzichy, brzōskwinie.
– To jo bych sie winszowała kilo nale kciałabych coby byli łōne przed sia, łoddziylnie zapakowane.
Handlyrz dziwuje sie nale pakuje.
Ta bōndina juzaś sie pytŏ przedowacza:
– A te tam lilowe, to co to je?
– To sōm flaumy, śliwki uherki.
To jŏ tyż kciała bych kilo zapakowane łoddziylnie.
Przedowacz, już festelnie wkurwiōny, pakuje.
Blōndina niy dowo pokōj i dalszij pytŏ:
– A, a, a te maluśke, myszate, to co to je?
– To je paniczko mak nale, do sto pierōnōw, nie do sprzedaniŏ!