Siedzi sie rōłzczasu jedyn berkmōn i czytŏ cajtōng. Jejigo babeczka do kupy ze cerōm zwyrtajōm sie, hauzujōm po kuchyni. Matka tak zaziyrŏ pozornie na ta swoja cera i gŏdŏ:
– Marika, zdo mi sie, iże we łoczach rubniesz...
– Nale, mamulko, take gupoty łozprawiŏcie.
– A dyć Marika widza, iże mi we łochach rubniesz na basisku.
– Jezderkusie! Mamulko, dejcie pokój ze takimi rzecami!
Na to łozwŏł sie tyn berkmōn:
– Aaaa, bo tyż ponadstŏwiŏcie te swoje rzicie we nocy i blank niy wieda po ćmoku ftorŏ czyjŏ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl