Wiycie, rōłzczasu nasz Antek Pośpiych wyndkowŏł na pniokowym sublu wele jednego cudzego rybiorza. Antkowi ryba blank niy biere a tamtyn co kwilka wyciōngŏ srogo szczuka.
– Chopie, jak ty to robisz? – pytŏ Antek;
– Wiysz, rybiorz musi wiyrzić we przesōndy. Niy wylazuja skorzij na ryby podwiyl niy klepna babeczki w rzić.
– Ja, padŏsz? Tōż powachuj mi sam wszyjskigo – ciepnōł mu Antek i pogzuł wartko do chałpy.
Dźwiyrze byli łozewrzite a jego babeczka po klynczōncku wyciyrała dyliny. Antek zaszŏł ci jōm tak po cichuśku łod zadku i zdrowo prasknōł ci jōm w rzić.
– Panie briftryjger, a co tak wartko dzisiŏj – spytała Antkowŏ, i bali sie ani niy łobejzdrzała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl