Briftryjger prziwstowô, przelazuje na pynzyjô. Wszyjske ludzie ze pobliskich familoków uzdali, iże bydzie łón łostatni już rółz pyndalowôł łod chałpy do chałpy, ale tóm razóm bydzie se łón ino łodbiyrôł wszandy gyszynki za swoja procnô, dugolytniô briftryjgerskô robota.
Nó tóż rółzczasu klupie do piyrszych dźwiyrzy.... dostôł szykowniste werkcojgi, ajnrichtóngi wyndjôrske... prómiyniyje, rôd wszyjskimu!
Klupi do drugich dźwiyrzy... tam erbnół bilet na Hawaje... chop uradowany jesce barzij.
Klupie do trzecich dźwiyrzy.... dźwiyrze łozewrziła szwarnô, galantnô blóndina. Blikuje tymi jeji zielónymi ślypkóma, zaprôszô go na swoja zofa i bez côłkô noc spôłniô jego nôjskrytsze zeksualne winszbildy. Ło szaroku jesce smycy mu do prykola szmektne śniôdanie. Nó, briftryjger jes na isto wniybowziynty....
Kiej mu ta całbrownô, szarmskô blóndina nalywała po lekuśku bónkafyju do szolki, briftryjger merknół skukanego pod untertaskóm dulara. Zaciykawióny pytô:
– Wiedzóm łóni paniczko, noc bóła spanialistô, śniôdanie tyż stopieróńsko szmektne, ale rzyknóm mi łóni, paniczko, po jajakiymu tyn dular pod szolkóm?
Na to blóndina napoczła amizyrować sie i prziliźnie łodrzykô:
– Wiedzóm łóni, joch wczorej we wieczór spytałach sie mojigo chopa, co móm wóm dać za waszô wielolytniô sużba. Łón mi na to łodrzyknół:
– Pierdol go! Dej mu dulara!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl