Zamaskiyrowany Miymiec...

Nó, i napoczło sie. Jedyn istny, ipta, ftory mocka gibcij gôdô jak medikuje, i ftorymu sie cosik ciepło na filip, juzaś chlastnół, juzaś mu sie bulkło choby napranymu po kiszce, a jego utrzidupske muszóm na gwôłt eklerować ludzióm, co tyż to tyn Jarosław Małosrogi kciôł tak do łostatka na isto pedzieć. I coby za tela niy fandzolić, rzykna ino, iże dlô tego łochyntola kôżdy samtyjszy Ślónzôk jes ci takim zamaskiyrówanym... Miymcym, ftory łod dnioszka łoznôjmiyniô tego „Raportu...” musi sie gańbić swojij dómowiny, swojigo pochodzyniô.
Ludzie! Przecamć takich duperszwanców i belerów, to by i sto hamerykóńskich stolôrzy niy wypokopióło. Nó ja, ale tyn sóm łochyntol pedzioł ci bół kiejsik, iże samtukej mô być ino: Polska dlô Polôków. Szłoby sam pedzieć, iże po puklatyj polskij dródze rozum poszôł w sinô dal!
A jô już jes na tela zwiykowany, iże bocza jesce łochyntoli za Bieruta, Gomułki i kogo tam jesce, kiej to niyftorzi niy poradziyli do łostatka spokopić eźli to Ślónzôki, to sóm Polôki, abo i niy. I ino spóminali mi sie słówecka mojij starki Klary, iże Polôki a Miymce sóm samtukej, na naszyj ziymi ino poniykedy a Ślónzôki... zawdy!
A Emil Szramek, kapelónek zatrzaśniynty bez Miymców we Dachau, ftorymu polskości żôdyn przeca niy moge łodmówić, gôdôł ło sia: „Ja przyznaję się do śląskości. Jô jes Ślónzôk!”
Ale tyż nasze Łojce i Starziki – Ślónzôki zawdy metlanie sie we jejich żywot polskich abo miymieckich byamtrów, polskij abo miymieckij „władzy” snoszali, poradziyli ci jóm ściyrpieć, śniyść gynał tak, jak sie szczimie bajśniyńcie koprucha lebo Pónbóczkowy dopust. Ino, iże wszyjskie Łóne (i terôzki jô, i moje ślónske kamraty już tyż) byli za łycko Polôkóma dlô Polôków, i za mało miymieckie dlô Miymców. Zdôwało by sie, co terôzki, już ci po łobalyniu kómunizmusu i wlejziyniu do Uniji Ojropyjskij mómy sie z cego radować. Bo my, Ślonzôki yntlich już ze klynczków wstanyli, stojymy sztram, ino cosik mi sie zdô, iże jesce muszymy sie... do porzóndku wyprościć! Coby niy bóło nikiej za staryj Polski: rzykej i arbajtuj, a ... pukel ci sóm urośnie! Ale, po słóweckach niymocnego na filipie prezesa, to możno jes i gówno prôwda. Przecamć te łoszkliwe i zôwzite „richticzne Polôki” ze haźlikowyj partyji (PiSuar to po naszymu haziel) niy mogóm boczyć, blank niy miarkujóm ajnfachowych, chytliwych prziśpiywek ze czasów plebiscytu, ftore letko wlazowali we ucho:
„I pękły okowy i przyszedł czas nowy,
Hej bracia Ślązacy, wznieśmy nasze głowy!
Rzućmy pruskie śmiecie – chwyćmy polskie kwiecie
Ślązacy – Polacy już od wieków przecie!”
A i niy ino wtynczôs, mocka naszych samtyjszych Ślónzôków swojim życiym, twórczościóm i dziôłalnóścióm fórt piastowało patrijótyczne tradycyje familiji i wciylało narodowe aszpiracyje ludu Ślónskigo. A mie to sie zdô, co prawie miôł jedyn Ligoń (cheba Stanisław, niy bocza), kiery już pierónym dôwno tymu pedziôł bół cosik takigo, festelnie móndrygo:
„Miyndzy roztomajtymi nacjóma sóm Słowianie. Miyndzy Słowianóma sóm Polôki. A miyndzy Polôkóma sóm my – Ślónzôki!”
Kiej sie ino spamiyntali utrzidupske tego istnego prezesa, zarôzki tyż napoczli łozprawiać ło powstaniach, a łón sóm wypolół, iże we Powstaniach Ślónskich jedne gôdali po polsku a druge po miymiecku; żôdyn po ślónsku! A skany tyn cowiek miôł wiedzieć, iże przi powstaniach bóło i tak, co reskiyrowôł miymieckóm kolónóm chop, ftory niy poradziół po miymiecku, a po naszyj polskij, ślónskij zajcie łoddziôł wiód chop, ftory łod dzieciynctwa gôdôł ino po miymiecku. Kiejsik, za blank starego piyrwyj, ta wysztudjyrówanô granica potajlowała niy ino nasz Ślónzek, ale nametlała tyż we palicach i sercach wieluch Ślónzôków, jednakowóż ale wszyjsko mô swoji napoczniyńcie i swój fajrant. A gôdali tyż, iże kiejsik bez ta drugô wojna, cera tego naszygo Ligonia stôła ci na banhowie we Warszawie i ze cuga, kierym jechali wojôki na tyn wschodni frónt, usłyszała gryfnô przedwojynnô śpiywka swojigo łojca, kierô śpiywali wojôki, Polôki ze naszygo Ślónska na gwôłt łobleczóne we wafynroki Wermachtu.
Tuplikowanie dzisiôj, iże naszô ślónskô hyrność jes ci ino zamiaskiyrówanóm miemieckościóm, jes srogóm gańbóm dlô tego, fto to pedziôł, i srogóm łostudóm, za kierô niy styknie pedzieć ino: wyboczóm łóni! Tóż to sie nadôwô do gyrichtu, i do srogij sztrofy. Ale, fto ze tamesznych warszawskich – i niy iste platfórmerskich lebo haźlikowych – „wybrańców nôrodu” zakludziół by tego Kaczyńskigo przed fresa sóndcy? Żôdyn, i tela!
A mie sam terôzki na łostatek gynał sztimuje, coby pedzieć za jednym ze nôjsrogszych Ślónzôków, za Stanisławym Ligoniym słówecka, iże: „Śląsk, moja ziemia rodzinna, cała Polska potrzebuje dziś roztropnej siły i zwartości w realizowaniu swego rozwoju. Pracujmy zgodnie, odgródźmy się od wszelkich mąciwodów (...), bo nie przygotowują oni dla nas nic innego jak klęskę i zagładę.” A pedziôł Łón to kajsik na łostatek lôt śtyrdziystych. Eźli sie co do terôzka zwekslowało? Blank niy!
I jes ci to na isto prôwda dlô nôs wszyjskich samtyjszych Ślónzôków (niy zamaskiyrówanych Mitymców), ftorzi bydóm gynał miarkować kaj postawić tyn krziżik przy podzimowych welónku!