Jedyn istny, pampóń miôł fajnisty rybniok, subel na zadku łogrodu. Rółzczasu poszoł na łodwieczerz sie tam przyjńść, poszpacyrować. Przi tyj przileżitóści wzión ze sia kibel, coby ze tego łogrodu przismycyć ze sia do chałpy deczko ółbstów. Kiej tak polekuśku zbliżôł sie ku tymu rybniokowi, usłyszôł corozki głóśniyjsze larmo i łokrziki. Na łostatku doklechtôł sie ku rybniokowi i uwidziôł pôra modych freli, ftore kómpali sie blank sago. Kiej te frele tyż ujzdrzeli tego pampónia zawrzeskły wrółz:
– Niy wylejzymy ze tyj wody, podwiyl wy panoczku niy łodyjńdziecie!
Tyn pampóń pomedikowôł deczko i pedziôł:
– Jôch sam niy prziszôł skuli tego, coby wôs łoglóndać, jak sie kómpiecie po sagu, ani tyż po to, coby wôs przimuszać do wyjńścia ze tyj wody – tu tyn pampóń pokôzôł kibel, ftory dziyrżół we gorzci – ino beztóż, iże musza nafutrować krokodila, ftorego chowia we tym sublu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl