Rółz czasu jedna łoszkliwô świekra kciała sprawdzić sprôwdzić, łobadać swojich ziyncioszków, swojich szwigerzółnów eźli łóni jóm we côłkości majóm rade. Uzdała, iże wskoknie do studnie i bydzie markiyrowała, co sie razinku na zicher topi. Narychtowała sie wszyjsko we tyj studni, tak, iże kiej wskakowała rajn, dziyrżyła sie rubyj sznóry. Przijechôł piyrszy ziyńć, tóż tyż ta łoszkliwô świerkra prask rajn do tyj studni. Ziyńć chibnół ku studni, zaziyrô, świekra. Wysmycół jóm ze tyj studni i zakludziół do chałpy. Z rańca budzi sie, i widzi przed chałpóm fiacika ze napisym na dźwiyrzach: gyszynk łod świekry!
Za pôra dni przikludzô sie drugi ziyńć, i juzaś ta sama lajera; świekra wskakuje do studni, rycy, ziyńć przigzuł ku studni, retuje świekra. Wstowo ło szaroku a sam na placu opel ze napisym: gyszynk łod świekry!
Przijechôł na lostatku trzeci ziyńcioszek. Świekra bajstluje tyn sóm fal. Ziyńć podlazuje ku studni, urzinô ta sznóra na ftoryj wisiała świekra. Świekra sie na amyn tónkła. Ło rozwidnioku zińcioszek sie cuci, wstowo a na placy srogi mercedes ze napisym na dachu: dlô umiyłówanygo ziyńcia – TEŚĆ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl