Czelodka abzolwyntów jednego wywołanego uniwerzityjtu, ze niyłyckim już dorobkym do karijyry łozprawiała na trefie ło swojim życiu, ło tym, co już erbli i ło tym ku czymu jesce zmiyrzajóm. Uzdali, co pójńdóm ze byzuchym do swojigo dôwnygo profesora ze uniwerzityjtu, już dosik dôwno na pynzyji, a ftory bół dlô nich – wtynczôs jesce modzioków – przikłôdym i srogóm inszpiracyjóm. Nałóczôs tego byzuchu łozprawianie ślazło jim na tyma sztresu i srogij szpany we robocie, życiu i miyndzyludzkich zalyżności.
Stary profesor kciôł swojich byzuchantów ugościć gorkóm szokoladóm, poszôł do kuchyni i zatym wróciół ze srogóm krużóm wrawyj szokolady i kómplytym nôjroztomajtszych szolek. Niyftore byli ze richticznyjgo porcylanu, inksze byli śklanne, a jesce inksze kristalowe. Niftore śnich wyglóndali blank ajnfachowo, pomiyrnnie, a inksze juzaś byli rafiniyrówane, paradne. Niyskorzij profesor tyn napytôł byzuchantów, swojich dôwnych sztudyntów, coby roczyli sie tóm gorkóm szokoladóm. I kiej ci już wszyjske dziyrżyli w gracach szolki ze tóm szokoladóm, profesor podzielół sie śniymi swojimi myślonkami:
– To na isto miyło i szykownie, iżeście wziyni wszyjske ino gryfne szolki, a łostawiyliście te ajnfachowe i tónie. I chocia zwykowo pożóndôcie dlô sia wszyjskigo, co nôjlepszyjsze, to jednakowóż stôwo sie to zdrzódłym waszych problymów i sztresu. A przecamć ta szolka ze ftoryj pijecie niy dodowô blank nic do wertu tyj wrawyj szokoladzie. Wiynkszóścióm cufali jes ci ta szolka ino drogszô a lecy kedy dekuje to, co słepiymy.
To, co kôżdy swôs kciôł, to bóła ta gorkô szokolada. Przecamć niy szolek ‘eście kcieli ... ale naskwol łobraliście te nôjlepszyjsze. A zarôzki zatym napoczliście sie dziwać i prziglóndać szolkóm sómsiôdów.
Te mode ludzie nic niy łodrzykli ino suchali dalszij swojigo profesora. A tyn sztyjc rzóndziół:
– A terôzki przijôciele, proszã łozwóżcie se, pomedikujcie deczko ... Życie jes ci gynał jak ta gorkô szokolada .... a wasza robota, pijóndze i pozycjô społycznô, to sóm tymi szolkami. Sóm ino statkami, nôczyniami, ftore mogóm podprzić i we sia zawiyrajóm wasze życie.
Dôwniyjsze sztudynty nic niy łodrzykli ino suchali dalszij a profesor gôdôł tak:
– Ta twoja chopie, babo szolka niy blank łokryślô, ani niy weksluje jakóści twojigo życiô. Lecy kedy skupczajónc sie ino na szolce, niy poradzymy sie radować tóm gorkóm szokoladóm, kierô nóm zagarantiyrowôł ... los i przejźdrzynie. Zapamiyntej rółz na zawdy ... los i przejźdrzynie warzi nóm ta szokolada, ale na zicher niy wybiyrô nóm ... szolki.
I juzaś piyrwyjsze sztudynty nic niy rzykli a stary profesor cióng dalszij:
– Nôjszczyńśniyjsze ludzie na świycie blank niy majóm wszyjskigo, co w niym nôjlepszyjszego. Łóni ganc ajnfach rychtujóm wszyjsko, co nôjlepszyjsze ino z tego, co majóm. Tóż tyż chopie, babo dej pozór na to, co we życiu robisz i do łostatka pamiyntej:
Żyj ajnfachowo ...
Przej kôżdymu ślachytnie i zôcnie ...
Łopatrowej inkszych i piastuj szczyrze ...
Łozprawiej ze wszyjskim moreśnie i uprzyjmnie ...
A côłki rest łostôw losowi abo Pónbóczkowi (w co fto wiyrzi). I spamiyntej, zmiarkuj do łostatka: nôjbarzij majyntny i zabrany niy ma tyn, fto mô na isto nôjwiyncyj, ale tyn, kierymu nôjmynij potrza.
Raduj sie, miyj mocka uciychy szmekujónc, i maszkycónc ta swoja gorkô życiowô szokolada.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl