Przeleć mie ...

„Przeleć mnie - to słowa idiotyczne,
Przeleć mnie - tango niegramatyczne ...”
tak śpiywali nasze dziołchy, nasze „Alibabki” pôrã lôt po takim gyburstaku śtydziystolyciô PLL „LOT” ... nó i fto to jesce pamiyntô? Ale jô dzisiôj niy ło tym, chocia tyż ło fligrach bydzie.
Blank dôwno zedrzili czasy, kiej rajza fligrym miała cosik spólnygo ze takóm elygancjóm, takim – jak to Miymce gôdajóm – „Schick und Scharm”. Jô już tak po prôwdzie cheba ze piytnôscie lôt niy leciôłech fligrym ale – jak prawi mi wieluch wandrusów – uprzyjmnóść, zarówno na flugplacu jak i we fligrze, jes ci czymsik pierónym rzôdko trefianym , podanie, jak darmówe, gorke jôdło we fligrze nałónczôs flugu. Niymoreśne, prómp grubelacke , soróńske zachowani pasażyrów, to ci już zjôwisko corôzki czynstsze, sprôwiane doskwiyrnościóm skuplowanóm ze fest załostrzónymi strzodkami bezpiyczyństwa i już blank do minimóm łograniczónóm łobsugóm. Pasażyry majóm nerwy naszpanowane jak postrónki. Jes ci tyż mynij placu na szłapy, ludzie wadzóm sie i chatruszóm ło schówki nad gowóm. Linije lótnicze, fluggyzelszafty na côłkim świycie kôżóm bulić jak za łobiyli, bali i za maluśke rukzaki abo rajzyntasie. Pasażyrowi jes corôzki procnij i corôzki mynij wygodliwie rajzować, a côłkô ta ichniô łobsuga, tyn flugplacowy i fligrowy bedinóng, blank ci sie niy poprôwiô. Wszyjsko to ale wiydzie ku szpanie i frustracyji we lufcie.
A łod zgórzkniałóści i łozżalyniô ino maluśki szrit do soróństwa i giździorskich maniyrów. Ludzie łobciepujóm sie pretynsjóma i żôlami. Dostôwo sie łojcóm, kierzi niy poradzóm uholkać swojich łozwrzyscanych dziecek; chopowi, ftory wećkôł knóblałch na łobiôd i sztyjc niy ustowô gôdać; spaśnym, fest fetownym pasażyróm , ftorzi poradzóm zahabić cudzô przestrzyń. Jakosi mamzela próbuje wetkać swój kofer we wiyrchnim schówku z przodku kabiny, chocia sama siedzi ze zadku fligra. Ftosik inkszy dźwigô swój zesel ale łobniżô juzaś tyn, na ftorym tyś zicnół.
Pasażyry niy miarkujóm, jak dalyko sióngajóm teraźne regle bezpieczyństwa. Na jednym flugplacu zakóny mogóm dôwać se spodobać jakisik dinks we twojij tasi, a na inkszym juzaś bydziesz musiôł sie śniym łozstać. Robi sie festelnie nerwyjs, a wtynczôs niy zważujymy na inkszych. Kôżdymu, ftory furgô mynij niźli trzi razy bez rok, godzi sie dać do kupy ze biletym jakô broszóra, ksiónżka ze reglami fligrowego „savoir-vivre’u”, fligowyj kindersztuby.
Lecy kedy zachówani ledwa niymoreśne weksluje sie we blank szterujónce flug, wteda fliger jes przimuszóny do zmiany kursu. Niydôwno srogi hamerikóński fliger skiyrówali kaj indzij, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół pierónować i ciepać świńskimi słóweckóma na perzónel. Inkszy juzaś flug łodesłano kajś na ibriczny flugplac, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół sie zachowywać blank niyłobliczalnie i niy kciôł siednóńć. I niy gôdóm sam ło tym naszym Jaśku-Maryśce Rokicie i jego babie Nelli-Flanelli, kierzy do dzisiôj niy zabulyli sztrofy za krach i rojszpróng we miymieckim fligrze ... tam sie rozłajziyło ino ło mantel ze kamelowyj wôłny i jejich srogachne huty.
Jedyn ze mojich kamratów, ftory rajzuje fligrym pôrã razy do tydnia, jes zmierzły ze pôruch sztichów do haji. Jedyn śnich to belowanie abo morzisko.
– Wiysz Ojgyn – padoł mi łostatnio – kôżdy jes ino cowiekym, ale bez śtyry godziny uwiónzgnółeś we zawartyj kabinie ze ludźmi, ftorzi majóm łopowoga ... pierdzieć, suć jak sto diosków.
Biere go tyż, aufryjguje sie na chopów, ftorzi niy pómôgajóm swojim włóśnym mamulkóm, ftore biydzóm sie ze bambetlami.
– Wystôw sie Ojgyn – rzóńdziół dalszij kamrat – iże rajziyrujesz ze swojóm mamulkóm. Eźli bóła by łóna narychtowanô na to, iże sujesz, iże psowôsz luft kole ciebie? Niy! A, iże pómôgôsz kómuś ze gypakym? A toć!
Inkszy mój kamrat mô na pozoryńdziu côłkô lista narychtowanych na fertik łodzywek.
Spółpasażyra, ftory sie niy łoszpluchtôł za rańca i capi, pytô ganc ofyn:
– A używôsz pón jakichsik dyzodoransów?
Juzaś łochyntolowi, ftory kwiónczy do mobilnioka (ja, terôzki już idzie we fligrze łozprawiać bez mobilniok) gôdô prómp:
– Ja, ja panoczku! To na isto festelnie interesantnô łozprôwka. Eźli mogecie panoczku deczko cichszij fandzolić, bo jô kciôłbych sie letko kimnóńć.
Ale, jô już móm to wszyjsko za sia, móm to zbyte, bo narajzowôłech sie już po świycie za tela i terôzki przijńdzie mi ino to wszyjsko, te wszyjske rajzy i wandrówki spóminać ... to, coch jesce niy przepómniôł ...