Dziwoki rok...

Zawdy przi łostatku roku ludzie piszóm roztomajte wicne, szpasowne gyszichty, coby jakosik tyn rok, kiery łodłajzi kajsik fórt abo łośmiyszyć, zbłóźnić, abo pokôzać jaki bół fajnisty. A mie wlôz w grace artikel jednego móndrego chopa, Pawła Wakuły, kiery kciôłbych sam terôzki pedzieć po naszymu, po ślónsku....
Nowy Roczek wylandowôł we pojstrzodku cudzygo miasta i bez łoka mrzik, bez kwilka ze takóm niypewnóm machóm tómpôł na mrozie i kciôł łobjimać gynał wejzdrzyniym śniyg, ftory walół, suł ze wszyjskich zajtów.
– Ło, sto diosków! – łodzipnół ze ulgóm. – Żôdnego potopu, żôdnych lecy jakich erupcyjów wulkanów, żodnych rajterów tyj „apokalipsy”... – To znacy, iże tego kóńca świata niy bóło!
Zmiyrny, uspokojóny badnół tak naobkoło.
– Ale kaj jô tak na isto jeżech? I... kiej? Bo możno te hamerikóńske Maje jednakowóż cosik pometlali ze tym jejich kalyndôrzym?
Choby naskwol, na doczkaniu, ze tyj śniyżnyj fujawicy wychynół chop ze flaszkóm szaumwajnu Sowietskoje Igristoje we kabzi.
– Jezderkusie! Rusyjô! – uradowôł sie Nowy Roczek. – Panoczku! Eźli to na isto jes Moskwa?
– Ty ruski, zapierónowany lizóniu, piyntogryzie! – wyrknół we łodpowiydzi tyn istny. – łoddôwejcie nóm tyn nasz prezidyncki fliger!
– Niy poradza spokopić, ło co wóm idzie... – wyjónkôł Nowy Roczek.
– Tu jes Polska! – cufalowy przechódziyń prasknół sie we klôta i pokôzôł fana.
– Wyboczóm mi łóni, nie kciôłech wóm nastómpić na plynckiyrz!
– Co prôwda, to prôwda, we Belederze zicnół ruski namiystnik – prziznôł zgodliwie niyznôjómy.
– Paskiewicz? – Nowy Roczek zrobiół łoczy jak untertasek, wyblyszczół ślypia jak rapitółza. – Kcecie mi panoczku rzyknóńć, iże mómy rok 1831?
– Gôdóm ło naszym prezidyncie – mrónknół tyn istny piechciôrz. – Chocia sam wszyjske miarkujóm, co go wywelowali na ta sztela razinku niy Polôki, ino do kupy Żydy, bolszewiki i jakiesik ci tam mynszóści narodowe....
– Narutowicz, ja? – chyciół sie za palica Nowy Roczek. – Tóż to terôzki mómy rok 1922!
Tyn cudzy chop zdôł sie blank niy słyszeć tego synka, tego Nowego Roka.
– .... ale richticzne patrijółty pokôzali mu, co łó niym miarkujóm terôzki 13 grudnia, we rócznica wkludzynia samtukej we Polsce „stanu wojynnego”!
– Nó, tóż jes to rok 1989 a prezidyntym łostôł Jaruzelski? – chyciół sie juzaś za gowa Nowy Roczek. – Ale ci tyż to te Maje na tym świycie nametlali!
– Łogupiôłeś synek? Zarôzki bydzie miôł szlus rok 2012! – zesztrofowôł go tyn cudzy i zniknół, wytraciół sie we tyj fujawicy.
Łosupiôły Nowy Roczek łodkludziół go weźrokym, kiej łorôz ftosik klepnół go we ramia. Łobyrtnół sie i ze ulgóm uwidziôł brodziatego starzika we połotanym, zdziadowanym prziłobleczyniu.
– Jeżeś yntlich! – zawrzesknół starzik. – Boroku, ale miôłeś łopresyje! Polôkóm sie wszyjstko gynał pometlało! To musiôł na isto być procny rok!
W ćmoku nocy pizło dwanôście.
– Jakosik żech to szafnół, wydolółech – lachnół sie tyn brodziaty starzik. – Ty to synek dziepiyro bydziesz miôł, synek, przedrzistane!