Kubuś i Prosiôczek ze dzieckowyj bôjki znôdli we lesie srogachnô krauza miodu, i uzdali, co go wrółz do kupy wećkajóm.
– Kubusiu – rzóńdzi Prosiôczek – same ale niy wydolymy tego wećkać, zawołómy Krzysia, to łón nóm spómoże wećkać tyn miód.
– Dobra, Kubusiu, zrobiymy tak. Jô fukna zarôzki po Krzysia a ty Prosiôczku, przismyc samtukej łeżka, cobychmy mieli czym tyn miód wećkać.
Prosiôczek idzie ku dómowi, biere łeżka i wrôcô sie nazôd. Zaziyrô, kukô i widzi ino Kubusia, kiere zicnół pod stromym ze fest łodyntym basiskym i blank ci bół ufifrany tym miodym. Moc zadziwany pytô:
– Kubusiu! A cóż tyż to ci sie stanóło?
– Patrz sie stracić... świniô, bo cie łobrzigóm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl