Kiecka w dupie...

Mamulka namôwiô swojigo synka:
– A poszôłbyś ty yntlich do kościoła! Dyć idź żysz przecamć do tego kościoła!
– Ale, mamulko, przecamć jôch tam nigdy niy bół!
– – Tóż idź, idź, bydzie dobrze, łoboczysz!
Nó, i synek poszôł. Wróciół ale nazôd ze kalnym ślypiym i srogóm ojlóm.
– Synecku! A cóż ci to sie stanóło? – pytô mamulka.
– Anó, to bóło tak mamulko. – rzóńdzi tyn synek. – Uklynknółech jak wszyjske, zaziyróm, gawca tak, a przedy mnóm klynczy fajnô babeczka. Merknółech ale, iże jij do rzici wlazła kiecka. Tóż tyż wziónech i wycióngnółech ci jóm ze tyj dupy. A łóna jak rółz praskła ci mie bez pysk... Jô już nigdy niy pójńda do tego kościoła! Łodekciało mi sie!
Śleciało deczko czasu i mamulka juzaś namôwiô tego synecka:
– Synek! A idź ty możno juzaś do tego kościoła... poszôłbyś chocia rółz we niydziela!
– Niy, niy pójńda i szlus!
– Synecku, ale tóm razóm bydzie dobrze, łobejzdrzisz... bydzie dobrze!
Nó, i synek poszôł. Wróciół za jakiś czôs ale ze drugim kalnym ślypiym i ojlóm na fresie.
– Co, zrobiółeś giździe te same, co łóńsko niydziela, ja? – pytô sie mamulka.
– Niy, niy... wele mie klynknół jedyn istny i kiej uwidziôł, że tyj samyj babie juzaś ta kiecka wlazła do rzici, tóż tyż jij jóm wycióngnół...
– Nó i..
– A, iże jôch już wiedziôł, jôch już miarkowôł, co ta baba niy mô rada, jak ji ftosik wycióngô ta kiecka ze rzici... zarôzki żech ji jóm wraziół nazôd rajn!