Dwuch takich starych purtów, Erwin i Lyjo, zicło sie na bance kole takigo srogigo sztokowca, betóniôka. Tak sie bele co wrółz łozprawiajóm, spóminajóm aże łorôz jedyn śnich gôdô:
– Wiysz Erwin – rzóńdzi Lyjo – jô bych tak jesce kajsik poszôł na baby, tela, cobych niy musiôł za dugo zolycić ino ruk-cuk i coby bóła już baba we prykolu.
– Wiysz Lyjo, jô tam tyż już ło tym medikowôł... a znóm take dwie dziołchy, możno niy nôjmodsze, ale zawdy rade chopóm dôwajóm to, co ty wiysz a jô miarkuja.
– Niy godej, richtik znôsz take frele?
– A toć, iże znóm! Łóne bywajóm, pomiyszkujóm sam we tyj srogij chałupie na dziesióntym sztoku. Jô ino zarôzki bez tyn mój mobilniok glingna eźli sóm dóma i zarôzki sie tam zaklechtómy.
Erwin glingnół, dziołchy byli drużne i rade napytali sie Erwina i jejigo kamrata Lyjoka do sia. Nó, tóż te nasze zubry pokwanckali sie do tyj siyni kaj te rzitule miyszkali. Wlazujóm do siyni, idóm do tyj modernyj szoli, do tyj „windy” a sam przikrymplowanô szkartka:
„Awaria, winda bydzie fóngować dziepiyro za trzi dni”.
Ło sto pierónów – rzóńdzi Yjo. – To co robiymy?
– Anó nic, deptómy piechty na wiyrch! – rzyknół Erwin.
– A jeżeś isty, iże łóne nóm dajóm i niy bydóm kcieli złocioków łod nôs ?
– Dajóm, dajóm! Czamy by niy mieli dać? Ino pódź wartko, uwinymy sie, coby niy musieli tak dugo doczkać na nôs.
Idóm tak idóm, aże na szczwôrtym sztoku Lyjo juzaś sie pytô:
– Te, Erwin a łóne richtik nóm dajóm, ja?
– Ja, ja, dajóm, wiym to na zicher ino deptej gibcij, deptej!
Kiej już byli na siódmym sztoku Lyjo juzaś niy dowo Erwinowi pokój:
– Wiysz, a niy szajsnymy my sie i łóne nóm niy dajóm?
– Jezderkusie, dej pokój! Kiej ci gôdóm, iże dajóm, to jużcić dajóm.
Kwanckajóm sie dalszij, cióngnóm sie tak jak smród po galotach, i tak już na tym samym dziesióntym sztoku Lyjo zmôchany, usiotany ledwa gôdô:
– A co... a co bydzie... a co bydzie.. kiej nóm tichtik dajom ????
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl