Na egzecyrplacu, na poligónie dupne jezióro, srogi tajch. Na pómoście dlô rybkôrzy wyndkujóm: jedyn ółberst a pôra myjtrów dalij jedyn wachmajster. Tyn ółberst tónkô ta swoja tyka, ta swoja wyndka sztyjc i jednym ciyngym bez ryzultatu, a juzaś tyn wachmajster cióngnie jedna fisza za drugóm. Tyn ółberst (pułkownik) podlazuje ku tymu wachmajstrowi (sierżantowi) i kómandyruje:
– Suchejcie ino pónie wachmajster, przesiednijcie sie na mój plac, a jô sie siedna na wasz!
Wachmajster robi, co mu jego ółberst przikôzôł i po zwekslowaniu placów juzaś łówi fisze jedna za drugóm a tyn ółberst dalszij nic a nic.
– Suchejcie ino pónie wachmajster, rzyknijcie mi ino na czym spolygô wasz kónsztik, jakô jes tajymnica, iże u wos nec jes pôłny a u mie blank, ale to blank ryby niy bieróm.
– Anó, to ci jes taki nasz familijny knif – gôdô wachmajster. – Jô zawdy na hôczyk wele glizdy zakłôdóm jedyn szkót, jedyn wos ze babskij cipki.
Na drugi dziyń tyn ółberst leży ze swojóm babeczkóm we prykolu. We tyn dziyń kciôł juzaś wykludzić sie na ryby i spómniôł se dorada tego swojigo wachmajstra. Opaternie zagibôł swojij babie spodek szlafhymdy, letko chyciół jedyn kudeł i ruk-cuk pocióngnół, wyrwôł ta szkócina.
Na to zaspanô jesce baba:
– Co pónie wachmajster? Juzaś idziecie na ryby?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl