Rōłzczasu maluśki Hanysek pojechŏł ze byzuchym do starzika. Na łodwieczerz starzik przikulwitŏł sie do dōm nadrzistany jak belōwa i wlŏz pod brauza. Wykōmpŏł sie i blank sagi zicnōł na fatersztulu. Hanysek kuknōł na ciulik łod starzika i gŏdŏ:
– A co to jes starziku?
– An, to ci jes... boczōń synecku!
Po jakimsik łoka mrziku starzik usnōł i łocuciōł sie dziepiyro na drugi dziyń we lazarycie. Wele niygo stŏła hormijŏ dochtorōw i... Hanysek. Starzik tak badnōł naobkoło i pytŏ:
– A cōż tyż to sie symnōm stanōło?
Na to Hanysek wartko:
– Anō, starziku, tyn boczōń charknōł na mie, tōż joch mu gniŏzdo podpolōł!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl