Jedyn istny, taki moderny terŏzki „byznesman” uzdŏł, co lajstnie sie operacyjŏ, kierŏ go łodmōdzi. Kej ci już wylŏz ze tego lazarytu łocałbrowany chybnōł ku kijoskowi i spytŏł sklepikŏrza na wiela lŏt łōn wyglŏndŏ.
– Nō, możno tak wele 35 lŏt...
– He, he... piyknie... A tak prŏwdōm, to mōm 47...
Zatym poszŏł do McDonalda i tam ło te same spytŏł kasijyrka.
– Nō, podug mie, majōm łōni 32 lata.
– Niy! Niy... mie pizło 47! – wrzesknōł tyn istny uradowany.
Do dōm wrŏcŏł bez park. Na jednyj bance siedziała starecka.
– Starecko, a jak łōni miarkujōm, wiela jŏ mōm lŏt?
– Wiysz synek, jŏ tam deczko niydowidza, ale mōm taki szimel jak to sprŏwdzić. Jak wrajża moja gorzść we twōj prziporek, tōż tyż zarŏzki byda gynał wiedzieć wiela to tyż ci lŏt już pizło...
– Dobra, sprŏwdzejcie starko! – łodrzyknōł tyn istny.
Starecka wrajziōła swoja gorzść we jejigo galoty, gracała, gracała, aże kajsik po dziesiyńciuch minutkach wyjmła swoja rynka i pedziała:
– Anō, mŏsz synek 47 lŏt.
– Jezderkusie! A skany łōni to wiedzōm? – wrzesknōł zadziwany chop.
– Aaa... jŏ stŏłach za tobōm synek we McDonaldzie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl