Przed szaufynstrym szumnego, sztramskigo składu ze szczewikōma styrcy jedna baba i zaziyrŏ na te wszyjske gryfniste szczewiki. Podlazuje ku nij jedyn istny i ze rułōm gŏdŏ:
– Sprawia wōm paniczko te szczewiki, ale ino wtynczŏs kej sie łōni symnōm prześpiōm.
Tak baba pomedikowała deczko i po jakimsik łoka mrziku gŏdŏ:
– Nō, dobra, ale musza wōm panoczku pedzieć, co jŏ blank niy mōm rada, niy ciyrpia zeksu!
Nō i poszli do jeji chałpy, baba legła na prykolu, łozpostrziła szłapy i leżała bez ruchu i ino zaziyrała na te jeji nowe szczewiki. Leżała richtik jak drzewnianny bŏlek a kej tyn istny miŏł już skōńczyć dupczynie, łōna zadrziła szłapy do wiyrszu i wrzescy:
– Łooo... ja...! Jes zuper... na isto zuper!
– Gŏdaliście paniczko, iże niy mŏcie rada zeksu...
– To prŏwda, niy mōm rada zeksu... ale stopierōńsko sie raduja na te moje nowe szczewiki!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl