Rōłzczasu jedna srogachnŏ baba poznała na impryzie... cwerga, chopa pyrtka. Miŏł ci łōn deczko bez myjter wzrōstu, ale pōmimo to, zapodobali sie. Po pŏruch nŏpitkach, tych modernych „drinkach” pokwanckali sie wrōłz do jeji apartmyntu, do jeji kwatyry.
– Niy poradza sie wystawić jak tyż to bydzie wyglōndać dupczynie sie ze takim niziōłkym, takim cwergym. – pedziała ta srogachnŏ baba. – Nō, te rōżnice we wielgości... i take tam... we cŏłkości...
– Tōż seblyc sie, legnij sie na zofie, zawrzij ślypia i łozpostrzij szłapy – rzyknōł tyn niziōłek.
Baba zrobiōła, co tyn cwerg łōnyj kŏzŏł i po jakimsik łoka mrziku poczuła we sia nŏjsrogszŏ zacha jaki doświadczōła we swojim życiu. Dolazowała do sia pŏra razy. Kej tyn cwerg uwidziŏł jeji błōgość kiej łōnyj już tak festelnie wygodziōł, lachnōł sie tak ino pod fusiskym i pedziŏł:
– Eźli miynisz, iże ci bōło symnŏm „zuper” tōż doczkej ino aże ci wraża moje łobie szłapy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl