Dŏwniysze M4 we betniŏku. We szlafcimrze na prykolu śpiōm wrōłz baba ze swojim chopy. Wele nich nynŏ w swojim kinderbecie maluśki Hanysek. Starymu we nocy zakciało sie słepać... pewnikym miŏł srogachny kacynjamer. Ale coby wyjńść do kuchyni, musiŏł przelazować bez swoja babeczka. Ta pomyślała, iże tyn jeji chop biere sie do dupczyniŏ i wymrōncała po cichuśku:
– Dej pokōj chopie, Hanysek moge sie łocucić!
Chop legnōł, ale za jakesik pōł godziny juzaś napoczynŏ przelazować bez ta swoja baba. I juzaś ta samŏ lajera:
– Dej pokōj, bo Hanysek moge sie łocucić.
Po jakisik godzinie chop już blank niy szczimŏł, przelŏz bez ta swoja baba, wlŏz do kuchyni, łozewrził kilszrank... a sam nic, nic do piciŏ ino jedna flaszka szaumwajnu. Wziōn jōm, frōp prasknōł jak ze kanōny... i po minutce łodzywŏ sie Hanysek:
– Dzisz mamulko, kejbyś dała łojcu dupy to by sie terŏzki niy zapukŏł, niy zastrzelōł!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl