Wiyncyj szlauchu...

Rōłzczasu jedyn fojerman wrōciōł ze roboty do dōm i gŏdŏ do swojij baby:
– Suchej ino. My u nŏs we szpricynhauzie, we rymizie mōmy szykownisty zizdym. Kej glingŏ piyrszy zwōnek, łoblykmy nasze jakle. Kej glingŏ drugi zwōnek – sjyżdżōmy po rurze na dōł. A kej już glingŏ trzeci zwōnek – wszyjska już siedzymy we fojerwerze. Łod dzisiŏj kca, coby we naszyj chałpie łobowiōnzŏwŏł tyn sōm muster. Kej rzykna do cia: „piyrszy zwōnek” mŏsz sie zarŏzki i w te pyndy seblyc. Kej rzykna „zwōnek drugi” mŏsz zarŏzki fuknōńć do prykola. A kej jŏ już wrzeskna „zwōnek trzeci” napoczynōmy drabko wrōłz dupczynie bez cŏłkŏ noc!
Nō, i jak chop pedziŏł tak tyż sie stanōło.Tela ino, co po jakisik piyńciuch minutkach baba wrzescy:
– Zwōnek szczwŏrty! Zwōnek szczwŏrty!
– A co to za diosectwo, tyn zwōnek szczwŏrty? – pytŏ zadziwany chop.
– WIYNCYJ szlauchu, wiyncyj szlauchu!