Prawok...

Rōłzczasu przilazuje do burdelu, do pufu prawok, znaczy karlus, ftory jeszcze żŏdnyj baby niy wydupczōł i rzōńdzi do pufmuter:
– Wiedzōm łōni, kciŏłbych dzisiyjszŏ nocka przetrŏwić ze jednōm ze waszych dziołchōw, ale takōm, wiedzōm łōni, doświadczōnōm, bo joch niy ma za tela łobyty we tych babsko-chopskich zachach.
Na to ta pufmuter rzykŏ:
– Suchej ino synek, to jes stopierōńskŏ ekskluziwny, blank niy ceskowy puf, beztōż tyż przijimōmy sam, gōszczymy ino moc doświadczōnym klijyntōw... tōż tyż synek pyndaluj do lasa i trajniyruj na baumhōjlach, na dziuplach... Mogesz chopie przijńść samtukej za jake dwa lata.
Śleciało dwa lata i tyn synek, już terŏzki zgolymy karlus, wyrōśniynty choby Tarzan i gŏdŏ:
– Jŏ kca dzisiŏj baby, ino niy lecy jakij, ale richticznyj baby.
– Joch jes dzisiŏj frajnŏ panoczku! – łodpedziała pufmuter.
– Nō, tōż... idymy na wiyrch.
Wlejźli do izby i tyn istny rzōńdzi:
– Seblykej cŏłke prziłodziynie!
Baba drab sie seblykła.
– A terŏzki sie zgibej.
Nō, i ta pufmuter sie ugibała.
– Stōń terŏzki ku mie zadkym. – rzōńdzi dalszij tyn karlus.
Baba stanōła jak łōnyj to tyn istny przikŏzŏł.
Karlus wziōn srogachny ausszwōng i ze cŏłkij siyły świtnōł jōm w rzić.
– Co jes panoczku, ło co sie rozłajzi? – pytŏ baba we srogim sztichu.
– Anō, jŏ ino sprŏwdzōm eźli niy ma... szarszyni!