Akwizytorz, taki wiycie, wandrowny gyszefciŏrz ze kosmetycznyj fyrmy klupie do dźwiyrzy jednyj ze chałupōw. Łotwiyrŏ mu dźwiyrze gryfnistŏ, modŏ babeczka ze srogimi cyckōma. Wele nij tyrŏ trzech bajtli.
– Eźli dŏcie zwōlŏ, cobych wōm pokŏzŏł moje towŏry? – Pytŏ sie tyn rajzynder.
– A toć, iże ja! Na przecam!
Tyn istny wyciōngŏ te swoji towŏry i pytŏ sie ta mamulka, eźli łōna miarkuje, eźli znŏ chocia jedyn śnich.
– Ja, ja... wazylina. Czynsto jij używōmy ze mojim chopym.
– Łooo... a do czegōż to?
– Do... zeksu!
– Wiedzōm łōni, jŏ już fōnguja we tyj branży cŏłke dziesiyńć lŏt i wszyjska mi do terŏzka gŏdali, iże używajōm tyj wazyliny do szmarowaniŏ zŏwiasōw. A łōni mi tak prōmp... Jak łōni tego używajōm?
– Anō, blank ajnfach. Szmarujymy klōmka dźwiyrzy łod szlafcimra, coby dziecka niy poradziyli łōnych łozewrzić!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl