We jednyj parafiji pokŏzŏł sie nowy kapelōnek. Farorz mu sie dyszkretnie przipatrŏwŏł, jak tyż to łōn sie sprawuje we suchatelnicy nałōnczŏs spōwiydzi. I cosik mu sie niy spodobało i uzdŏł, co przijzdrzi mu sie bliżyj. Wrył sie do kupy śniym do suchatelnicy nałōnczŏs spowiydzi, coby lepszij wszyjsko łobadać. Na fajrant poprosiōł go na bok, siednōł sie i napocznōł eklerować:
– Zicnij se chopie wygōdnie i skrziżuj swoje grace na piyrsi.
Mody kapelōnek tak zrobiōł.
– Terŏzki prziłōż gorzść do brody i napocznij jōm letko pociyrać.
Mody tyż tak zrobiōł.
– Nō, a terŏzki dej pozōr, bo bydzie ważny mōmynt. Rzyknij za mnōm: „Ja, ja miarkuja, gŏdej dalszij mōj synu, miarkuja, miarkuja, i co wtynczŏs czułeś?”
Co farorz przikŏzŏł, mody kapelōnek uczyniōł.
– Nō, i jak ci sie to chopie podŏbŏ?
– Nó, blank dobrze, blank do porzōndku... OK...
– Nō i dzisz chopie, niy lepszij bōłoby nŏjprzodzij tak sprōbować miasto siedzieć łokrŏkym, praskać sie we huda przi chnet kŏżdym zdaniu i wrzesceć na cŏłki karpyntel: Niy pierdol! Ale jajca! Gŏdej, co bōło dalszij!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl