To ino katoliki...

Rōłzczasu jedyn niyznŏbōg, znaczy atyjista po umrziciu trefiōł do piykła. Kej ino tam wlŏz, zarŏzki napocznōł sie łopytować dziobła:
– A ryknijcie mi ino dzioble, jak sam tak na isto jes?
– Anō, wiedzōm łōni, niy ma sie czego strachać, niy ma sie czego bŏć, bo samtukej jes na isto fajniście. Pōdź symnōm, to ci wszyjsko pokŏża.
Przelazujōm bez siyń, bez taki srogi koridŏrz i mijajōm roztomajte kina, restauranty, kafyje, puby, pufy, tyjatry i... co tam jesce. Nō, ajfachowe „życie jak w Madrycie”. Dlŏ kŏżdego cosik gryfnego. Tyn niyznŏbōg jes już chnet do łostatka przekabacōny, iże sam mu bydzie lepszij jak na ziymi, kej łorŏz widzi łozewrzite dźwiyrze a za niymi ściana łognia i przitulmiōne, zdŏwiōne wrzeski ludzi...
– A to co juzaś, dzioble? – pytŏ sie dziobła. – Miało przecamć być tak szykownie...
– Eeee tam, niy nerwuj sie! To ino katoliki... Jak se to wypokopiyli, tak tyż majōm!