Ecik wyrŏbiŏ we prykolu ze starōm łod Masztalskigo. Łorŏz słychać klucz we zōmku we dźwiyrzach.
– Ło sto pierōnōw, to na zicher mōj chop! – wrzescy Masztalskŏ.
Ecik wypolōł blank sagi ze tego prykola i chytŏ wartko swoje łachy. Niy zdōnżōł sie łoblyc, bo nŏgle do izby wlŏz Masztalski. Kej uwidziŏł sagigo Ecika rzōńdzi:
– Ecik! Joch cie zawdy miŏł za kamrata. A ty terŏzki ze mojōm starōm... Terŏzki to cie kurwa zatrzasna.
Masztalski siōngŏ po siykyra. Ecik śmiatŏ na balkōn i zaziyrŏ na dōł a sam ci aże dziesiyńć sztokōw do ziymi. Medikuje, cōż tyż to mu potrza zrobić. Łorŏz jakisik głōs łodzywŏ sie ze niyba:
– Ecik! A pierdnij ty nŏjmocnij jak ino poradzisz. Tyn betōniŏk sie zbuli a ty ślecisz na ziym bez zgłōby.
Ecik zaprził sie stopierōńsko i pierdnōł jak sto dioskōw. I richtik tyn betōniŏk napocznōł sie bulić a Ecik zacznōł ślatywać na dōł.
Łorŏz Ecik czuje, iże ftosik go targŏ za ramiy.
– Panie Ecik! Niy dosik wōm, iże śpicie na zebraniu, to jesce pierdzicie jak nŏjynty!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl