Wandrowanie...

Rōłzczasu jedyn istny wrōcił ze dinstrajzy, ze delegacyji i spomiarkowŏł, iże jego cera mŏ blank nowe koło za jakesik 600 złociokōw. Zadziwany pytŏ sie cery:
– Ty! A skany ty mŏsz take gryfne koło?
– A to tatulku skuli wandrowaniŏ.
– Jakōż to, skuli wandrowaniŏ?
– Anō, kŏżdy dziyń na łodwieczerz przilazowŏł ku nōm szef mamulki i dŏwŏł mi dwiesta złociokōw, cobych sie kajsik poszpacyrowała, połamziōła!

Cuch...

Rechtōrka we szuli dowo cŏłkij klasie zadanie: Mocie napisać cosik ze słōweckym ANANAS.
Piyrszo czytŏ Margotka:
– Ananas to jes na isto festelnie zdowy ōłbst.
Zatym zgłŏszŏ sie Paulek i czytŏ:
– Ananas rośnie kajsik na palmach.
Na łostatku rechtorka wywołała Hanyska. Tyn czytŏ:
– Nasz Byrbla festelnie pierdła A NA NOS leci smrodlawy cuch!

Miŏłech....

Łozprawiŏ dwōch kamratōw:
– Wiysz! Życie jes na isto procne. Miŏłech chopie wszyjsko ło czym czowiek ino moge blyndzić: cichy dōm, gryfny autok, pijōndze, gryfnŏ dziołcha...
– Nō i co sie stanōło?
– Nic, ino moja starŏ wróciół dwa dni skorzij ze zanatoryjōm!

Matka...

Rechtōrka we szuli kŏzała dzieckōm napisać klasynaufzac, takŏ prŏcŏ dōmowŏ we kieryj na łostatku mieli być słōwecka: „Matka jes ino jedna.”
Na drugi dziyń ta rechtōrka kazuje dzieckōm przeczytać, co napisali w dōma. Piyrszŏ czytŏ Gryjtka:
– Mama jes umiyłowanŏ, łutulŏ nŏs do śniku, wykludzŏ nŏs zawdy na szpacyr i kupuje nōm jesce roztomajte gyszynki. Matka jes ino jedna!
Tak poczytało pŏra dziecek a na łostatku czytŏ mały giździorski Hanysek.
– W naszyj chałpie balanga, gorzŏła lerje sie sztralami, byzuchanty rzigajōm na nasz gryfny tepich. Kiej sie już gorzŏła skōńczōła matka kŏzała mi pōjńść do kuchyni i przismycyj jesce dwie flaszki gorzŏły. Poszŏł żech, łozewrził żech kilszrank i wrzesca ku mojij mamulce:
– Matka!... Jest ino jedna!

Trzi szwestry...

Rōłzczasu trzi szwestry: 92 lata starŏ, 94 lata starŏ i 96 lŏt starŏ uzdali, iże bydōm łod terŏzka miyszkać wrōłz do kupy. Kieregoś dnioszka nojstarszŏ rychtowała sie do kōmpaniŏ. Wraziyła szłapa do badywanny, zatym sztopła i napoczła ślynczeć, medikować... A iże niy poradziōła uzdać sie, wrzeskła ku modszyj:
– Te! Eźli joch wlazowała do tyj babywanny aboch śnij wylazowała?
Ta 94 lata starŏ łodrzykła:
– Niy miarkuja! Ale ida... na wiyrch łoboczyć.
Wlazła na piyrszy słōd, zahaltowała i napoczła tyż medikować. A beztōż iże niy poradziōła uzdać sie, wrzeskła ku nŏjmodszyj szestrze:
– Eźli jŏch szła na wiyrch, aboch ślazowała na dōł?
Ta nŏjmodszŏ siedziała we paradnyj izbie i po lekuśku szlukała tyj. Kej usłyszała co sie dziyje, mrōnkła po cichuśku do sia:
– Sprŏw Pōnbōczku, cobych nigdy niy miała takich problymōw!
Klupła pŏra razy we niyposztrajchowane drzywo i wrzeskła ku swojim szwestrōm:
– Już leca drabym ku wōm, ino pōjńda łobejrzeć... FTO TAM!

Mōm już dziury...

Zemrziło sie modyj babie i poszła jeji duszycka do niyba. Kej przijimŏł jōm świynty Pyjter usłyszła łokropiczny wrzesk inkszyj baby. Zaziyrŏ, a sam janiōły borujōm łōnyj dziura we plycach, coby przikuplować łōnyj krzidła. Zatym ta duszycka słyszy wrzesk chopa i widzi, iże mu janiōły borujōm dziury we gowie, coby mu dō nij prziłōnaczyć auryōla.
Baba sie wystrachała jak sto dioskōw i gŏdŏ:
– Jŏ niy kca pōjńść do niyba! Niy kca! – wrzescy ku św. Pyjtrowi. – To jŏ mōm barzij rada pōjńść do piykła.
– Kcesz pōjńść do piykła? – pytŏ świynty Pyjter. – Suchej dziołcha. Tam gwŏłcōm i uprawiajōm „sodōmiŏ” miarkujesz?
– Eee tam, to niy ma take ważne! – łodrzykŏ ta frela. – Przinŏjmnij mōm już dziury kaj potrza!

Wele dupy...

Na srogim szifie stary bōłtsman sztachŏ sie fajfkōm. Podlazuje ku niymu mody zyjman i gŏdŏ:
– Pōnie bōłtmanie, mōmy przecamć blank jednakŏ tabaka a jednakowōż arōma ze waszyj fajfki jes ło niybo lepszyjszŏ łod mojij. Wyzdrŏdźcie mi, jak łōni to robiōm?
– Anō, synek, mōm na to jedyn starucny szimel. Do tabaki dodŏwōm zawdy pŏrã wosōw ze modyj babskij cipecki.
Zawinyli do hawyny, do srogigo portu, śleźli na lōnd, a po przikulwitaniu sie nazŏd na szif tyn mody zyjman podlazuje juzaś ku bōłtsmanowi, dowo mu swoja fajfka i gŏdŏ:
– Nō, niych łōni, panie bōłtsman, sprōbujōmmojij fajfki. Zrobiōłech gynał jakeście mi radziyli!
Tyn bōłtsman wciōngŏ smōnd, sztachŏ sie tōm fajfkōm, smakuje bez kwilka i wypuszczŏ dostōjnie smōnd bez kichol:
– Synek! Za blisko dupy targŏsz, za blisko dupy, synek!

Łoblizołech...

Jedyn dupny profesor mediciny mŏ piyrszy wykłŏd ze sztudyntōma piyrszygo zymestra.
– Napocznymy łod zekcyji umrzika, łod krōniŏ umrzika. Sam nŏjważniyjsze sōm dwie zachy. Za piyrsze – muszōm łōni pokōnać, smōc swoji łobrzidzyni. Kuknijcie sam ino... i profesōr wrajziōł palec we dupa niyboszczyka, wyciōng go i łoblizŏł.
– A terŏzki kŏżdy swŏs za rajōm!
Sztudynty ze bladymi fresami podlazujōm ku umrzikowi, ale robiōm, co jim profesor kŏzŏł. Kej już wszyjske skōńczyli tyn profesor rzōńdzi:
– Za druge, muszōm łōni poarbajtować na włōśnōm pozornōściōm, swojōm postrzygawczōściōm. Przecamć jŏch wrajziōł do rzici palec skazujōncy a polizŏłech palec pojstrzodkowy!

Bo niy móm...

Jedyn istny ło mianie Gregor merknōł, iże do sōsiydztwa wkludziōła sie blank nowŏ pŏra. Wartko tyż ku tymu badnōł, iże baba pierōnym mŏ rada sie łopŏlać łobleczōnŏ ino dwie szlajfki, we take „bikini”, kiery to badykostim pokazuje jeji szykowniste i srogachne cycki. Stŏł tyż ci ło to, coby przelazować wele jak ino poradziōł nŏjczyńścij, iżby mōg se na to pofilować, podziwać. Na łostatku blank niy szczimŏł i zaklupŏł do dźwiyrzy sōmsiŏda. Łozewrził mu dźwiyrze srogi, moc musklaty chop. Tyn istny, tyn Gregor łozwŏł sie ku niymu:
– Wybŏczōm mi łōni, alech niy poradziōł sie łoprzić, coby niy pedzieć wōm panoczku, iże majōm łōni pierōnym szwarnŏ babeczka.
– Ja? Gŏdŏcie? Nō i co z tego? – łodmrōnknōł gospodŏrz.
– Na isto, łosobliwie łogrōmnucne robiōm na mie wrażyni sztramske cycki jejigo babeczki. Dōm wōm panoczku dziesiyńć tysiyncy dularōw, kej byda mōg pokusikować te szykowniste cycki waszyj babeczki.
Gospodŏrz już kciŏł spierōnić i prasknōńć bez pychol tego Gregora, ale wlazła mu we parada jejigo babeczka. Łodciōngła chopa na bok i dyszkutjyrōwali pŏra minutek potajymnie.Na łostatku wrōciyli sie nazŏd i zaprosiyli tego istnego rajn do pomiyszkaniŏ.
– Dobra! – rzōńdzi wkurwiōny chop – za dziesiyńć tysiyncy dularów mogesz chopie pokusikować cycki mojij baby.
Baba syjmła jakelka, ściepła bisynhalter i stanōła przed Gregorym. Tyn wziōn we gorzści te szykowniste cycki i napocznōł ci sie dō nich tulić, napocznōł je miyłōśnie głŏskać we srogachnym gyfilu. Zetwało to tak pŏra minutek aże na łostatku na isto ściykły chop wrzescy:
– Nō, dŏwej! Gibcij! Kusikuj te cyski!
– Niy moga panoczku, niy moga – łodrzykŏ Gregor, ftory fōrt tuli i głŏsko te sztramske cycki.
– A po jakymu? Do sto pierōnōw! Po jakymu? – wrzesknōł do imyntu wkurwiōny chop.
– Anō, panoczku, bo jŏ niy mōm... dziesiyńciuch tysiyncy dularōw!

Bo cie łobsrŏ...

Byli se rōłz Jasiu i Małgosia... po naszymu: Hanysek i Gryjtka. Nō i ta Gryjtka napytała, zaprosiła na wieczerzŏ tego Hanyska. Nałōnczŏs tyj wieczerzy Hanysek bez cufal pierdnōł. Po cŏłkij izbie poszŏł stopierōński cuch a Gryjtka tyrpła psiŏka, ftory legnōł pod tiszym i rzykła:
– Burek! A łodyńdź ty berdyjo! Ciōng stōnd!
Hanysek uradowŏł sie skuli tego, co niy musiŏł sie gańbić, jednakowōż juzaś po jakimsik łoka mrziku pierdnōł. Na to Gryjtka juzaś ta samŏ lajera:
– Pedziałach ci Burku, cobyś samstōnd ciōng!
I juzaś po jakisik kwilce Hanysek pierdnōł. Gryjtka niy szczimała i wrzeskała na tego swojigo Burka:
– Wiela razy móm ci gŏdać cobyś poszŏł fōrt. Łodyjńdź... bo cie tyn Hanysek jeszce... łobsrŏ do imyntu!!

Boczōń...

Rōłzczasu maluśki Hanysek pojechŏł ze byzuchym do starzika. Na łodwieczerz starzik przikulwitŏł sie do dōm nadrzistany jak belōwa i wlŏz pod brauza. Wykōmpŏł sie i blank sagi zicnōł na fatersztulu. Hanysek kuknōł na ciulik łod starzika i gŏdŏ:
– A co to jes starziku?
– An, to ci jes... boczōń synecku!
Po jakimsik łoka mrziku starzik usnōł i łocuciōł sie dziepiyro na drugi dziyń we lazarycie. Wele niygo stŏła hormijŏ dochtorōw i... Hanysek. Starzik tak badnōł naobkoło i pytŏ:
– A cōż tyż to sie symnōm stanōło?
Na to Hanysek wartko:
– Anō, starziku, tyn boczōń charknōł na mie, tōż joch mu gniŏzdo podpolōł!

Ber we składzie...

Przilazuje jedyn łochyntol (byda gŏdŏł ło gadzinie, coby mie sam jakiesik bogobojne łojce flapsym niy łobciepali), hazok do kōnzōmu, kiery dziepiyro co łozewrził jedyn srogi ber:
– Hej, ty, ber, a nafoluj mi ze pōł kilo soli, ja!
– Wiysz hazoczku, jŏ jesce niy mōm wogi i tyj cŏłkij modernyj „kasy fiskalnyj”! Moga ci tak ino na ałgynmas (na łoko) nasuć tyj soli!
– To sie jōm do rzici nasuj... ty... handlyrzu!!!

We gyrichcie...

Rzecz we gyrichcie. Trzinŏstolytni Hanysek jes podejzdrzany ło zgwŏłcynie majoryntnyj, trzidziystolytnij baby.
Halwokatka gŏdŏ ku sōndcy:
– Wysoki Sōńdzie! To jes ci blank ōnmyjglich, blank ale to blank niymożebne, coby taki maluśki synecek zgwŏłciōł takŏ moc zdrzałŏ baba!
Na to sōndca ze powŏgōm:
– Prosza mi sam niy wygłŏszać żŏdnych naukowych teoryji! Sam we gyrchcie rachujōm sie ino „dowody”!
Na to ta hadwokatka podlazuje ku Hanyskowi, seblykŏ mu galoty, biere do gorzści jejigo ciulik i rzōńdzi:
– Eźli te borajstwo poradziōło by zgwŏłcić?
Łorŏz łodzywŏ sie mały Hanysek:
– Niych łōni tak niy tyrpiōm, niy potrzōłsajōm tym mojim ciulikym, bo bydymy mieli... blank przesrane!

Recept na szmektno gańś...

Jedna srogszŏ gańś, gynał wyszpluchtanŏ wrażujymy do srogachnyj brytfanny, dociepujymy rajn nelki, cimt, pokrŏpiymy citrōłnōm... Tak narychtowanŏ gańś zalywōmy glaskōm biŏłego wina, glaskōm czerwiōnygo wina, dodowōmy seta ginu, seta kōniaku, trzi achtliki czystyj gorzŏły, achtlik biŏłego rumu, i musowo pōł glaski tequili.
Warzi niy myszymy parszczyć, skwarzić ani piyc. Gańś mogymy wypierdolić, bo jes niyprzidajnŏ. Ale jednakowōż, tōż dyć.... zōłza! Zōłza jes ci... szmektnŏ... palcyska ino lizać!
Aha! Ta gańś musi być zakatrupiōnŏ, zagorgolōnŏ, bo inakszij ta gadzina wysłepała by cŏłkŏ... zōłza!

Nowe szczewiki...

Przed szaufynstrym szumnego, sztramskigo składu ze szczewikōma styrcy jedna baba i zaziyrŏ na te wszyjske gryfniste szczewiki. Podlazuje ku nij jedyn istny i ze rułōm gŏdŏ:
– Sprawia wōm paniczko te szczewiki, ale ino wtynczŏs kej sie łōni symnōm prześpiōm.
Tak baba pomedikowała deczko i po jakimsik łoka mrziku gŏdŏ:
– Nō, dobra, ale musza wōm panoczku pedzieć, co jŏ blank niy mōm rada, niy ciyrpia zeksu!
Nō i poszli do jeji chałpy, baba legła na prykolu, łozpostrziła szłapy i leżała bez ruchu i ino zaziyrała na te jeji nowe szczewiki. Leżała richtik jak drzewnianny bŏlek a kej tyn istny miŏł już skōńczyć dupczynie, łōna zadrziła szłapy do wiyrszu i wrzescy:
– Łooo... ja...! Jes zuper... na isto zuper!
– Gŏdaliście paniczko, iże niy mŏcie rada zeksu...
– To prŏwda, niy mōm rada zeksu... ale stopierōńsko sie raduja na te moje nowe szczewiki!

Stŏłach za tobōm...

Jedyn istny, taki moderny terŏzki „byznesman” uzdŏł, co lajstnie sie operacyjŏ, kierŏ go łodmōdzi. Kej ci już wylŏz ze tego lazarytu łocałbrowany chybnōł ku kijoskowi i spytŏł sklepikŏrza na wiela lŏt łōn wyglŏndŏ.
– Nō, możno tak wele 35 lŏt...
– He, he... piyknie... A tak prŏwdōm, to mōm 47...
Zatym poszŏł do McDonalda i tam ło te same spytŏł kasijyrka.
– Nō, podug mie, majōm łōni 32 lata.
– Niy! Niy... mie pizło 47! – wrzesknōł tyn istny uradowany.
Do dōm wrŏcŏł bez park. Na jednyj bance siedziała starecka.
– Starecko, a jak łōni miarkujōm, wiela jŏ mōm lŏt?
– Wiysz synek, jŏ tam deczko niydowidza, ale mōm taki szimel jak to sprŏwdzić. Jak wrajża moja gorzść we twōj prziporek, tōż tyż zarŏzki byda gynał wiedzieć wiela to tyż ci lŏt już pizło...
– Dobra, sprŏwdzejcie starko! – łodrzyknōł tyn istny.
Starecka wrajziōła swoja gorzść we jejigo galoty, gracała, gracała, aże kajsik po dziesiyńciuch minutkach wyjmła swoja rynka i pedziała:
– Anō, mŏsz synek 47 lŏt.
– Jezderkusie! A skany łōni to wiedzōm? – wrzesknōł zadziwany chop.
– Aaa... jŏ stŏłach za tobōm synek we McDonaldzie!

Wyrfel (kostka) Rubika...

Rŏłzczasu byli „Drużynowe Mistrzostwa Świata we robiyniu LODA”. Sjechali sie sie baby ze cŏłkigo świata. Snadnōm rzeczōm niy zabrachło cajtōngōw, radijokōw i telewizyji...
Koryspōndynt jednyj ze stacyji telewizyjnych robi wywiady ze babskimi manszaftami. Nŏjprzodzij napoczynŏ łozprŏwka ze Hamerikōnkōma:
Jak launa przed łozgrywkōma?
– Wszyjsko na isto zapniynte na łostatni knefel, procnie trajnowalichmy przed tymi łozgrywkōma, wszyjsko do porzōndku, wygrōmy! Nō, snadōm rzecōm kej we polskim manszafcie zabrachnie Mariki...
Gynał te same pytani zadowo tyn żurnalista dziołchŏm ze Francyji (ftore byli fawōrytkōma).
– Wszyjsko we nojlepszyjszym porzōndku, przecamć to nasz narodowy szport, łod wieluch, wieluch lŏt sōmy na szpicy... wygrōmy! Nō, snadnōm rzecōm kejby Marika niy przilazła!
I tak ci tyn żurnalista łamzi łod nŏcyji do nŏcyji i wszandy ta samo lajera: „Eźli Marika niy przijńdzie!” Yntlich tyż żurnalista niy szczimŏł i pytŏ sie ofyn:
– A co to za jakŏ tak Marika? Jakisik autorityjt, abo co?
– Autorityjt niy autorityjt, al łŏna wyrfel Rubika we gymbie ukłŏdŏ!

Dekel na gulik...

Rōłzczasu jedzie jedna baba autokym. Łorŏz usłyszała jakisik gruch, larmo na zewnōntrz. Zahaltowała na szlag, wylazuje ze autoka i łobziyrŏ sie naobkoło... Uwidziała jakosik tajla na ziymi, dźwigła jōm z biydōm i prōbuje jōm kajsik, kaj sie ino dało, do tego autoka napasować. Nale niy poradziōła znŏjść placu ze ftorego ta tajla łodpadła, tōż tyżź wciepła jōm na zadni kanapyj we autoku i pojechała ku automechanikerowi. Tyn mechaniker gynał łobadŏł autok tyj baby i pedziŏł:
– Wiedzōm łōni! Tyn autok jes na zicher blank do porzōndku, ale tyn dekel ze gulika bydōm łōni musieli zakludzić nazŏd, tam kaj jes jego plac...

Zymbiska...

Przilazuje rōłzczasu modŏ frelka, blōndina ku swojij mamulce i pytŏ:
– Mamulko, eźli to jes na isto prŏwda, iże dziecka jak sie rodzōm, to wylazujōm ze tego samygo miyjsca we ftore chopcy wkłŏdajōm dziołchōm swoje ciuliki?
Mamulka, rada, co niy musi łozprawiać ze swojōm cerōm na te tymaty gŏdŏ:
– Ja, ja cerzicko, gynał ze tego samygo miyjsca wylazujōm!
Na to ta blōndina ze utropōm:
– A eźli przi tym porodzie niy powybijŏ mi tyn dzieciŏk... zymbiskōw?

Srogŏ baba...

Rōłzczasu jedna srogachnŏ baba poznała na impryzie... cwerga, chopa pyrtka. Miŏł ci łōn deczko bez myjter wzrōstu, ale pōmimo to, zapodobali sie. Po pŏruch nŏpitkach, tych modernych „drinkach” pokwanckali sie wrōłz do jeji apartmyntu, do jeji kwatyry.
– Niy poradza sie wystawić jak tyż to bydzie wyglōndać dupczynie sie ze takim niziōłkym, takim cwergym. – pedziała ta srogachnŏ baba. – Nō, te rōżnice we wielgości... i take tam... we cŏłkości...
– Tōż seblyc sie, legnij sie na zofie, zawrzij ślypia i łozpostrzij szłapy – rzyknōł tyn niziōłek.
Baba zrobiōła, co tyn cwerg łōnyj kŏzŏł i po jakimsik łoka mrziku poczuła we sia nŏjsrogszŏ zacha jaki doświadczōła we swojim życiu. Dolazowała do sia pŏra razy. Kej tyn cwerg uwidziŏł jeji błōgość kiej łōnyj już tak festelnie wygodziōł, lachnōł sie tak ino pod fusiskym i pedziŏł:
– Eźli miynisz, iże ci bōło symnŏm „zuper” tōż doczkej ino aże ci wraża moje łobie szłapy!

Bo dziyrżisz mojigo...

Kejsik to na Piyrszego Mŏja to ci byli dziepiyro „impryzy”. Kejsik na taki dugi szlustydziyń (zapióntek) wykludziyli sie dwa kamraty, Erwin i Jorg, ze swojimi babeczkóma. Zahaltowali na takim zeltplacu (na kampingu) Erwin i Jorg spali we jednym celcie, a jejich babeczki we drugim. Tak jakosik wele trzecij już ło szaroku Jorg cuci sie i wrzescy:
– To ci jes niymożebne, niywymōłwne!
Erwin sie tyż łobudziōł i pytŏ Jorga:
– Co tyż to sie dziyje Jorg?
– Wiysz Erwin, jŏ na zicher musza pōjńść do tego celtu łod naszych dziołchōw, do mojij babeczki!
– Nō ale po co? – pytŏ sie dalszij Erwin.
– Chopie... na zeks... łobudziōłech sie ze nŏjtwŏrdszym ciulikym jaki żech ino miŏł we życiu!
Po jakimsik łoka mrziku Erwin rzōńdzi:
– A kcesz, cobych jŏ poszŏł do kupy ze cia?
– Do sto pierōnōw! Ale po co?
– Bo ty, chopie, dziyrżisz we ryncach... mojigo!