Tak jakosik na łostatek siyrpnia Ana – cera łod staryj Sznapcynyj – trefiōła mie na słodach i napoczła (jak to mŏ we łoszkliwym zwyku) łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, bōła żech skuli mojigo starego, Bercika u dochtora i spytałach sie go, co tyż jŏ mōm ze tym gizdym zrobić, coby przestŏł słepać ta gorzŏła?
– Wiycie – pado mi po jakisik kwilce tyn dochtōr – musicie narychtować we kuchyni srogi waszbek, nalŏć do pŏłna gorzŏły i wciepnōńć rajn zdechłego kota. Niyskorzij musicie zawrzić waszego starego ze tym waszbekiym we kuchyni i doczkać jake możno dwie godziny. Bez tyn czŏs pewnikiym tak mu sie łobrzidnie ta gorzŏła w tym waszbeku, iże już nigdy na ta łopara niy wejzdrzi...
– Nō i co, Ana, zrobiōłaś jak ci dochtōr przikŏzŏł? – pytōm sie jōm.
– Anō ja! Tak żech tyż zrobiōła łōńskij soboty. I wiysz co Ojgyn? Czekōm godzinka, dwie, trzi i jużech blank niy szczimała. Właża do kuchnie i patrza a mōj Bercik cupnōł sie nad tym waszbekiym i wykryncŏ tego kota.
– Nō! Kicia! Nō, chocia jesce ino jedna cyjntla musza ze cia... wykryńcić!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl