Wiycie, robiōł ci kejsik symnōm jedyn sztudynt (kciŏł se przidubnōńć do sztypyndiōm). Fajny synek, sztramski, deczko kocynder i szpasowny, jak to zawdy sztudynty (sōmech tyż taki bōł, tōż tyż miarkuja). Pyndziałek rano, synek widza, ździebko łoklapniōnty, ale do roboty sie przikulwitŏł.
– Eee, karlusie, bōło wczorej balandrowanie, co?
– Anō bōło ..
– Tōż łozprawiej synek... posuchōm, pospōminōm dŏwne dobre czasy...
– Co tam gŏdać panie Ojgyn. Wiycie przecamć jak to zawdy we zwyku majōm sztudynty kej sie bawiōm. Gorzŏły cŏłke morze. I jak sie wszyjske we naszym akadymiku spokopiyli, iże we jednyj izbie je impryza, to napoczli sie ślazować i garli sie jak motylice do lampy. We jednyj izbie siedziało śtyruch fricōw. Szlukali sie gorzŏłecka i – jak to stare kamraty – łozprawiali pewnikiym... ło starych Polŏkach. Corŏzki wiyncyj ludzi przibywało i łorŏz ze niynazdaniŏ do izby wkarowała jakosi blōndina nawalōnŏ jak belōwa. Kajsik kole dwadzieścia lŏt starŏ, we knap galotkach, krałzkowanyj jakelce i latowych zandalach. Wrōmbała do izby kaj zicło tych śtyruch kamratōw. Bez kwilka posuchała ło czym tyż to łōni łozprawiajōm, zatym łozwalōła sie wele nich na szeslōngu i tak zŏlytnie, wŏbiōnco zamrōnczała:
– Mogecie chopcy robić symnōm... co ino kcecie!
– Zapadła cichość. Karlusy kukli po sia łostrzymnie. Na łostatku jedyn śnich wymamrŏł:
– Nō, chopy... to można na poczōntek... wysmycymy jōm do... siyni, coby nōm sam niy zawŏdzała?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl